Een familiereis ... Wildermieming (Obsteig) en La Villa (Dolomiti Superski)

Het is niet van m’n gewoonte … en dat ga je dus ook merken. Een reisverslag maken is iets dat weggelegd is voor mensen die effectief kunnen schrijven. Maar … je moet wat doen wanneer je ziek in bed ligt met uitzicht op Fanes en Piz La Illa. Je kan dan (1) vloeken, (2) de lokale dokters/apothekers sponseren, (3) iets proberen te schrijven waar andere mensen wat genot van kunnen hebben.

Dit is dus optie 3 … gecombineerd met 2 en 1.

Na een rustjaartje waarin onze tweede spruit geboren is (voor insiders: Hannah zal de eerste Belgische wereldkampioene S, GS en mss super-G worden), zijn we dit jaar voor drie weken wintersport vertrokken met de familie. Vrouwlief, ikzelf, Arne (3j) en Hannah (soon-to-be 1j) met afwisselende grootouderparen.

De eerste week zaten we in het overvloedig sneeuwrijke Wildermieming (Tirol) op een leuke boerderij waar we ondertussen kind aan huis zijn. Dat het geen traditionele wintersport op latten ging worden was wel duidelijk. Voor de oudste was het dan wel niet de eerste keer in de bergen (met sneeuw), maar deze keer maakte het wel indruk. Zo hoog … zo veel … zo … leuk!!! (yes!) Direct kwamen de oude postkaartbeelden en herinneringen boven. Sleeën rond het dorp (dat was minstens 20 jaar geleden), getrokken loipes, een winterspeelplaats en met wat lokale contacten werd een mooi stukje weide naast het huis omgetoverd tot een piste! Ideaal voor Arne om z’n eerste meters te doen!!!

In Vlaanderen zeggen ze rond Sinterklaas “vol verwachting klopt ons hartje”. Wel … dat deed het dus bij de 3-jarige, en bij de 37-jarige. En dan volgt wel direct een stevige wake-up call. 3 Jaar oud is … jong. Daar moet je niet pedagogisch mee bezig zijn … daar telt maar één ding: spel spel spel spel spel! Dus, direct voor alle mensen die ooit denken met een 3-jarige op latten te gaan: bereid je voor op allerlei spelvarianten (superman, vliegtuigje, helicoptertje, brugje/tunneltje, rot-op-met-je-gewijs-ik-wil-gewoon-snel-naar-beneden) en hoop dat ze ergens leren remmen. Als de skies niet meer interessant zijn … een goede sneeuwband zorgt voor afwisseling! En natuurlijk … andere kinderen erbij. Goddank is her een overvloed aan kinderen op het Finkhof.

En de jongste dan? Goed aankleden en de buggy in :). Wandelen, slapen, eten, slapen, wandelen, eten,… dat vat het goed samen. Maar vooral … een goede blos op de kaken en we zien meer gelach dan gefrons. Beter kan het niet.

De tijd vliegt voorbij en al gauw maken we ons klaar voor het tweede deel van de reis: twee weken La Villa (dolomieten). Het weerbericht hadden we goed in de gaten gehouden en op de dag dat hier -tig topics gevuld werden met verhalen over de Fernpass waren wij goddank al een stuk verder. Alleen de Brenner en dat was het. Een paar tips: videomaut op de Brenner is zowat het handigste systeem dat’k ken. Niet aanschuiven, niets, gewoon via de site van Asfinag (minimaal 24u op voorhand) je nummerplaat ingeven en betalen. Aan de poortjes kan je links houden (en even zien dat je nummerplaat vrij is). Onze vrienden die nakwamen zaten wél in het plezier dat de Fernpass was. But truth be told … tijdverlies zat er blijkbaar overal in.

En dan de Dolomieten … bekend terrein voor ons gezin en ondertussen ook al voor veel forumlezers heel bekend! Het is eigenlijk eenvoudig samen te vatten: ja, de dolomieten hebben weinig sneeuw dit jaar, ja, het landschap kan wat extra poeder gebruiken, nee, het is niet extreem ver rijden. Maar vooral: ik denk dat zowat 90-95% van de pistes en liften gewoon perfect zijn. En dan bedoel ik echt … perfect! Kunstsneeuwmeesters … dat zijn het, die Italianen en Süd-Tirolers. Terwijl we horen van vrienden dat hun vakantie in Oostenrijk en Frankrijk wat in de problemen komt (er is dus zoiets als té veel sneeuw om aangenaam te skiën blijkbaar), zitten wij in regelrecht Kaiserwetter op strakke pistes bij zo goed als geen volk te genieten. Dag in, dag uit. Tussendoor pakken we nog de trainingen voor de vrouwen-GS in Kronplatz mee (ok, ik ben een amateur … ik mag dan meer dan 80 skiweken hebben ondertussen … ik kan niet skiën in vergelijking met die atleten). Indrukwekkend…

Voor de grootouders is het ook genieten … de kleinkinderen zijn blij, de wegen zijn vrij om te wandelen, het eten is heel goed, de lucht is (een tikje minder) gezond. Wanneer Arne dan nog zijn skiverkenning voortzet met wisselend, maar toch vooral positief resultaat (again: spel spel spel!) en Hannah het goed doet … schijnt de spreekwoordelijke zon overal!

Maar dan komt even puntje 3, 2 en 1: even valt dochterlief ziek (hmm, zou die oorontsteking waar we voor vreesden in België toch nog opkomen na 2 weken???), dan vrouwlief, dan ikzelf. OK. Dit zuigt. De goede dingen eerst: grootouders zijn mee, dus de gezonde zoon kan goed buiten blijven spelen (afgewisseld met binnen een warme chocolademelk, con panna). De medische zorgen zijn goed, zeker als je het befaamde blauwe kaartje (ziekteverzekering) mee hebt. De apothekers mogen hier “meer” meegeven in vergelijking met België. Maar ik kan het niet laten: vul willekeurige reeks krachttermen in het is buiten prachtweer en we liggen hier dus met 3 in bed … en daarbuiten roept de natuur!

Enfin … foto’s volgen misschien nog …
… en een beetje frustratie is er toch afgeschreven :).