En toen was het over! (voorlopig?)

Maandag, mooie dag op de Hintertuxer Gletscher. Bij aankomst op de parkeerplaats had ik niet gedacht op een andere manier het dal uit te gaan als dat ik gekomen was.

“t was inmiddels de 3e dag. De dagen ervoor hebben we lekker gecruised in het Hoch-Zillerrtal met als afsluiter de skiroute richting Aschau. Superleuke dag gehad en voor een 1e dag heerlijk wat kilometers geskied. Volgende dag begint in Zell am Ziller. Door via Gerlos, Köningsleiten door naar de Gerlosplatte. Terug op de vlaktes waar 40 jaar geleden m’n ski-carrière begonnen is. Heerlijk, ik snuif diep de herinneringen op en dwaal al snel af. Even een drankje bij Georg en dan door naar de rand van het gebied, de Hangalmlift. Ik spreek nog over de heroïsche smakker die m’n vader maakte en daarbij z’n onderbeen verbrijzelde. Dat was een ritje naar Het Bezirks Krankenhaus in Schwaz. De jongens nog even dat ene plekje laten zien waar we een boterhammetje aten, naast de lift met je gezicht in de zon. En je zag niks dan alleen maar natuur. De tijd drong, we hadden nog wat afspraken in Köninsleiten en door naar Zell, maar eerst nog een paar heerlijke afdalingen op “de Platte” (en dit keer niet met ellelange sleepliftjes). Beneden nog een paar biertjes.

Maar terug naar maandag de 23e. We zitten ondertussen in Gletscherbus 1, gevolgd door 2 en 3. Trappetje op naar het uitzicht platform voor een paar kiekjes. Und loss gehts. Wat een goddelijke dag, de ene na de andere piste. Alles lag er prachtig bij. Onder aan gekomen bij de sleeplift Kaserer 2 besluiten we de blauwe 14 nog een keer te doen. Strak als een biljartlaken, blauwe lucht, piste daagt uit om lekker (weer) te carven. Samen met 6 vrienden en niemand anders. Tempo zit er goed in en mooie bogen. Ik kom denk ik in de buurt van de beloofde radius van 17 meter. Heerlijk de kanten snijden mooi in de sneeuw, het lijkt wel alsof ik op rails ski. Piste neigt daar naar recht. Ik haal de vaart er een beetje uit en dan ineens gaat het fout. Piste is niet meer hard, donders andere structuur ’t is zacht nee nee nee. Ik word gelanceerd over de rand van de piste, ik verwacht de eerste inpakt en die was gelijk diep genoeg om te betitelen als loopgraf (graven?!?). ’t Stopt niet gaat door met tuimelen… enige wat ik denk: geen steen, geen steen, geen steen. Nou die ben ik gelukkig niet tegengekomen. Ik lig stil op m’n rug en m’n eerste gedachte is: skistok dwars door m’n knie! Serieus pijn! Ik kijk en zie dat m’n stokken en ski’s naast me liggen, gelukkig dacht ik, maar waar komt die pijn vandaan? Nou dat werd snel duidelijk. De houding van m’n linkerknie was niet natuurlijk! Eerste reflex: ik duw hem in de juiste positie. En bedek hem met sneeuw (vraag me waarom ik dit heb gedaan). Ondertussen is een maatje gestopt, met de vraag wat ik in gedacht had. Nou het is over voor mij, ik ben klaar, ik heb m’n knie vaktechnisch naar de klote geholpen denk ik. Gaat het, ja ik ben goed, niet misselijk en bij m’n positieve. Na 20 minuten kwam de pistebully. En dat is niet helemaal goed gegaan. Ik lag buiten de piste in de tiefschnee. Maar stijf van de adrenaline besloot ik het er toch op te wagen. Hij had geen banaan en ondertussen kreeg ik het koud. Dan maar in de cabine op de passagiersstoel. Moet je voorstellen. Knie in de kreukels op de wiebelige tracks van dat apparaat. Ik steunde even op knie maar dat leek wel een kogelgewricht, knikte alle kanten op. Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij het Tuxer Fernhaus via 10-er Gefrorene Wand Lift. Hier is een EHBO-kamer. Daar zag men redelijk snel de ernst van de situatie en de heli was onderweg. Zelf nog m’n vrouw gebeld, ik vond het belangrijk dit zelf te doen om te vertellen dat het alleen m’n knie betrof en ik verder niks mankeer Dokter uit de heli stelde zich netjes voor en onderzocht m’n been. Niks aan de hand totdat hij m’n knie betaste. Ik vroeg vriendelijk dat niet nog een keer te doen, want dan zou ik weleens op kunnen staan. Een shock dreigde en voor ik er erg in had kreeg ik een roesje. Nou ik vloog eerder dan de heli. 2 x bijgekomen in de heli en vervolgens tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis (Röntgenfoto’s, MRI en CT-scans). Uiteindelijk word ik wakker op de KNO-afdeling, want de rest was vol. 1e bericht kniebandje kapot, we gaan straks of vannacht opereren. En toen kwam de dokter het zelf maar even uitleggen. U mag naar huis. Operatie is te gecompliceerd voor ons. Mocht u toch willen dat het hier gebeurt dan gaat u pas over een week of 2/3 naar huis. Zucht niet zo goed dus.
Na een hoop heen en weer gebel met alarmcentrale, m’n eigen fysio, huisarts, verzekeringsagent, boekhouder en m’n bedrijf is het zover. Woensdag naar huis, donderdag direct afspraak in het Erasmus MC. Reis met ambulance was goed te noemen. Mensen van de ambulance waren aardig en behulpzaam. In tegenstelling tot wat ik dacht (liever een vliegtuig) is me dit goed bevallen en een aanrader (?!?). Donderdag in het Erasmus. Dokter komt binnen en vraagt hoe het met me gaat. Nou goed, want nu kan de volgende stap genomen worden, ik ben er klaar voor. Dokter in Oostenrijk zei dat met 2 jaar ik wel weer op de ski’s kon staan. En de andere kant van het verhaal? Andere kant? Komt er op neer dat ik erg blij mag zijn dat m’n bloedvaten en zenuwen in tact zijn. Uuh hoe bedoelt u vroeg ik nog. Het woord amputatie viel en toen lag al m’n optimisme en enthousiasme waarmee ik aan het herstel wilde beginnen door de kamer. Ik hoorde niks meer. Mijn vrouw had ook een wegtrekker en in de verte hoorde ik de dokter maar praten en praten. Het koste me even een moment om alles weer bij elkaar te rapen en ik vroeg hoe groot de kans was, kon ik na de op bijkomen zonder onderbeen? De kans is 0,1% maar ik kan er niet aan voorbij gaan om u er niet op te wijzen. U wordt niet wakker zonder onderbeen. Schrik zit er goed in. Terug naar het gesprek, hoe groot is nu precies de schade? 4 van de 5 banden zijn door en ongeveer de helft van uw pezen. U knie hangt nog vast aan de achterste kruisband. Lange operatie 4 a 5 uur, 4 dagen ziekenhuis en dan wordt mijn been voor een week of 6 (of 8) gefixeerd met gips en dan 1 a 1,5 jaar revalideren….

Of ik ooit nog kan skiën? Ik weet het niet, het heeft geen prioriteit.
M’n eerste doel is het om gezond te worden, ten tweede: normaal de dag door komen en deel te nemen aan het dagelijks leven. Ten derde: het hoofd te bieden aan pessimistische gedachte. En uiteindelijk het vertrouwen in m’n knie terugwinnen.

Ik had tijdens de val m’n GoPro om op de borst en een maatje die acht me zat ook. Door het terug kijken kwam ik snel tot de conclusie dat ik niet gek heb gedaan. Snelheid (skitracker) was vrij constant op ongeveer 65 km p/u, niet overdreven hard dus.

De vraag voor mezelf is hoe ik met deze moeilijke situatie omga en waar ik in het hele proces m’n focus leg. Ik zal veel moeten relativeren waardoor ik zal merken dat ik een keus heb.

Maar eerst de operatie. Dinsdag 7 februari om 8 uur gaat het mes erin ;-)

Michel