OlafK

Dit gebied stond eigenlijk al jaren op mijn lijstje om eens heen te gaan. Door een verblijf in Serre Chevalier was het mogelijk een sneak preview te krijgen. Genoeg om te weten dat ik hier niet meer terug hoef te komen. Er zijn simpelweg dusdanig veel minpunten dat ik me eerlijk gezegd niet kan voorstellen waarom iemand speciaal voor dit gebied zou kiezen. Voor kinderen heeft het gebied niets extra’s, voor kilometervreters zijn de verbindingsliften echt een storende factor, voor de apres ski hoef je het ook niet te doen. Als je er genoeg aan hebt bij Sauze d’Oulx in de buurt te blijven kan je wel heerlijk cruisen over brede pistes door het bos. Maar als dat je doel is zijn er betere en goedkopere gebieden.
Opvallend was ook de matige samenwerking tussen het Franse en Italiaanse deel van het skigebied. In Montgenevre was het alleen mogelijk een kaartje te krijgen voor het Franse deel. Skiën dus van daar naar het dalstation van Claviere, daar 10 minuten heen en 10 minuten terug lopen naar de ticket office (die lag aan de hoofdweg en niet bij de pistes).

Pluspunten:

• Veel pistekilometers
• Leuke mogelijkheden voor tochten
• Veel en (voor zover we hebben kunnen zien) leuke eettentjes met redelijke prijzen
• Leuke pistes in de bossen rond Sauze d’Oulx

Minpunten:

• De verbinding tussen beide delen van het skigebied is echt waardeloos. Verbindingspistes waarvan het personeel gaf aan dat deze bijna nooit open zijn. Je moet dus met trage tweezitters (vaak wachttijden dus) van de ene naar de andere kant. Iets dat zoveel tijd kost dat een hoop mensen dit zelfs met de auto doen.
• Veel vlakke stukken waar je moet prikken, met name rond Claviere.
• Veel korte en smalle afdalingen.
• Relatief veel oude en trage liften. Vaak ook onhandig geplaatst waardoor je ineens een flink stuk moet prikken of een lopende band moet nemen waar een flinke rij voor staat.
• Geen aansprekende kinderlanden.
• Zeer onoverzichtelijke bewegwijzering. Deze geven bijna nooit de plekken aan waar je heen wilt maar alleen de namen van de pistes. Zo klein geschreven dat je moet stoppen bij elk bord om te kunnen lezen wat er staat, uiterst irritant. Ik ben in veel gebieden geweest maar dit gebied staat met grote afstand onderaan als het gaat om bewegwijzering.

Met 40 jaar ski-ervaring deze lente voor het eerst Ischgl bezocht. En het was zeker geen teleurstelling, de hele week perfecte omstandigheden in een skigebied waar het duidelijk goed geregeld is.
Pluspunten:

• Uitgebalanceerd, snel en modern liftensysteem.
• Logistiek in het dorp uitstekend geregeld met de liften, tunnels en roltrappen waardoor je altijd wel op loopafstand van de lift zit.
• Ruime keuze in restaurants op de piste.
• Ook in de drukke paasweek nooit wachttijden bij de liften.
• Goede pistepreparatie.
• Gezellig dorp.
• Er worden allerlei leuke en gevarieerde activiteiten georganiseerd en bovendien gedacht aan alle leeftijden.
  Minpunten:
• Redelijk aan de prijs
• Door de compactheid van het skigebied slechts beperkt tochten mogelijk.
• Druk op sommige pistes en bij de meeste resaurants.

Overig:
De befaamde apres-ski van Ischgl vonden we wat tegenvallen. Wellicht kwam dat door de tijd van het jaar (begin april) maar vermoedelijk toch ook doordat de apres-ski tenten nogal verspreid lagen door het dorp.

Piste tips:
Zwart: 13 en 14
Rood 40 en 70
Blauw: 62 en 64

Dit is mijn thuisgebied de laatste jaren. Jaarlijks zijn we hier 2 weken om te skiën en ook in de zomer gaan we hier jaarlijks heen omdat mijn schoonouders hier een huis hebben. Intussen ken ik dus elke hoek van het gebied en het dal en heb nergens meer kilometers gemaakt. Voor wat betreft een zomervakantie met kinderen kan ik kort zijn: het is hier fantastisch en ik hoef/wil de komende jaren echt nergens anders heen.
Voor een wintersportvakantie is het een heel ander verhaal helaas, ik kan geen doelgroep bedenken waarvoor ik dit gebied aan zou raden. Slecht of ergerlijk is het ook weer niet, maar er zijn simpelweg genoeg betere gebieden.

Pluspunten:

• Respectabel aantal piste-kilometers, geschikt voor tochten.
• Goedkope accommodatie mogelijk in Flaine.
• Redelijk gevarieerd piste-aanbod.
• Prima skischolen.
• De belangrijkste liften zijn snelle stoeltjesliten.

Minpunten:

• De dalafdalingen naar Samoens, Morillon en Sixt zijn meestal dicht. Piste preparatie is matig.
• De restaurants in dit gebied zijn gemiddeld genomen zeer matig van kwaliteit en niet gunstig geprijsd… Gunstige uitzonderingen zijn de Igloo (Morillon), Chalet de Molliets (Carroz) en Le Michet (Flaine).
• Veel oude en langzame liften. Deze kan je prima overslaan maar dan mis je ook weer een hoop van de leukere pistes.
• Erg ongelijk verdeelde drukte. Bij de pistes die naast de snelle liften liggen, ben je soms aan het file-skiën en versporen de pistes op een aantal plekken snel. Ook bij een aantal liften kan het soms erg druk worden (Chariande express en grandes plattieres m.n.).
• De verbinding tussen Flaine en de rest van het skigebied is erg windgevoelig en is regelmatig dicht.

Pistes: Bergins, Cascades, Pacotty, Mephisto

Serre Che is een erg fijn gebied voor gevorderde skiers. Je kan hier heerlijk knallen over speelse en gevariaeerde pistes en de hoogteverschillen zijn heel behoorlijk. We hadden de pech dat de sneeuw hier (volgens de locals en vaste bezoekers) in jaren niet zo slecht was geweest. Wel konden we zien dat de piste preparatie hier van hoog niveau was. Elke dag waren de pistes in de ochtend perfect en verspoorden/verbuckelden ze ondanks de drukte bij de dalafdalingen nergens. We verbleven in Chantemerle (een fijn en compact dorp, puur op wintersporters gericht) en zagen dat elke avond op de dalafdaling de pistebullys met vier achter elkaar hetzelfde spoor prepareerden. Net even dat beetje extra moeite dus op dat terrein.
Echt lange tochten maken daar is het gebied te compact voor, in iets meer dan een uur kan je van het ene uiteinde (Monetier) naar het andere uiteinde (Briancon). De terugweg duurde aanmerkelijk langer, de reden daarvoor is meteen een van de nadelen van dit gebied, de op sommige plekken erg trage en oude liften. Gelukkig maken de prachtige uitzichten ene wat langer tochtje in de lift niet bepaald tot een straf. Al zijn veruit de meeste “belangrijke” verbindingsliften trouwens wel snelle stoeltjesliften.
Ook vonden we het erg leuk dat je op een weekpas een dagje gratis kon skien in Via Lattea. Een groot grensoverschrijdend skigebied (400 km piste) dat toegankelijk is vanuit Montgenevre, vanaf Chantemerle binnen een half uur te rijden. In plaat daarvan was overigens ook te kiezen voor een aantal andere gebieden van dezelfde uitbater (Compagnie des Alpes).

Aanraders in dit gebied:
pistes: Eduits, Casse du Boeuf, Aiguillettes, Cucumelle
eten: grote restaurant aan het front du neige in Monetier, Thai in Chantemerle

Pluspunten:
Zeer geschikt voor gevorderden
Gevarieerd en speels piste-aanbod
Goede ligging en spreiding van de restaurantjes
Goede pistepreparatie
Leuke extra’s in het gebied (rodelen, zipline, sneeuwskelters)
Relatief rustig
Dag gratis skien/boarden in Montgenevre/Puy St.Vincent/Alpe D’Huez/La Grave bij een weekpas

Nadelen:
Lange reis nodig om er te komen
In de uithoeken van het gebied veel oude liften en veel sleepliften
Trage oude cabinebanen (al kan je die m.u.v. die in Briancon altijd vermijden)
Flink wat hutten met zeer matig eten
Volstrekt ongeschikt voor beginners door opbouw van het gebied
Kinderlanden waren erg onaantrekkelijk

Op de laatste dagen van het seizoen hebben we nog even een weekendje in Les Grand Montets kunnen skien. De sneeuw was voor eind april nog fantastisch, al leek het al wel een beetje op verlengd zomerskien. In de ochtend harde pistes en slush in de middag. De uitzichten in het gebied zijn verbluffend mooi en de imposante Mont Blanc zorgt voor een heel mooi decor. De pistes waren leuk en uitdagend. Het gebied is er echter niet voor de echte kilometervreter, maar is meer geschikt voor mensen die freeride met pittige pistes willen afwisselen. Dissonant in het gebied zijn de gebrekkige horeca (duur, al vol/druk met weinig skiers op de berg, matige kwaliteit van het eten) en het grote aantal trage en aftandse skiliften. Zeker een mooie ervaring, en vooral in combinatie met de Aiguille du Midi, als je van freeriden houdt. Voor winterporters die houden van tochtjes, kilometervreters en gezinnen zou ik dit gebied echter nooit aanraden.

De Stubaier gletscher is een prima gebied voor een shortski buiten het seizoen. In oktober/november/december een leuk gebied om te bezoeken als de skikriebels weer eens te erg worden. Als de “gewone” skigebieden echter genoeg sneeuw hebben zou ik nooit naar dit gebied gaan. De pistes bieden genoeg variatie voor een paar dagen, maar de uitdaging (zeker voor gevorderden) mist toch al snel. Ook kan het hier vermoedelijk erg koud zijn in de winter; het is dan ook een goede zaak dat de stoeltjesliften van een kap zijn voorzien. De capaciteit van de liften is goed. De piste-horeca is vrij beperkt. Ook de pistedienst vond ik van matige kwaliteit (slechte markering van gesloten pistes, geen handhaving voortdurende en massale overtredingen pisteregels, matige preparatie met de pistenbully’s).

Wat een waanzinnig mooi gebied! Qua natuurschoon en uitzichten het mooiste waar ik ooit geweest ben en ook het piste-aanbod is overweldigend. Door de aanwezigheid van de Sella Ronda (SR) is het een ideaal gebied voor de liefhebbers van tochten. Voor mensen met een behoorlijk skiniveau kan ook de langste tocht in het gebied (vanaf Santa Christina via SR-oranje naar Marmolada en SR-groen terug) ook gewoon in 1 dag. Leuker is het echter om steeds een stukje van de SR te doen en elke dag een nieuw deelgebied te verkennen.
Er zijn letterlijk honderden hutten en overal lijkt het eten Italiaans goed te zijn. Sneeuwzekerheid is dankzij uitstekende preparatie en kunstsneeuwinstallaties ook gegarandeerd. Liften zijn voor het overgrote deel modern en hebben voldoende capaciteit.
Zijn er dan helemaal geen nadelen? Toch wel; de smallere pistes van de SR zijn eigenlijk altijd druk en in de topweken van het seizoen kan het bij een aantal cruciale verbindingsliften toch wel druk worden. Niettemin zegt het genoeg dat we nog nooit twee jaar achtereen naar hetzelfde gebied gaan maar dat volgend seizoen daar de uitzondering op gaat worden.
Zijn

Lastig om hier een goed review over te schrijven, voornamelijk omdat Park City drie totaal verschillende skigebieden heeft. Het aantal pistekilometers in de VS is ook lastig te vergelijken met Europese gebieden omdat je in de VS vaak op veel meer plekken van een berg naar beneden kunt skien. De 250 kilometer bij dit gebied kan zeker niet kloppen, de deelgebieden samen zijn veel groter. Ik zal dan ook per deelgebied een schatting proberen te geven van de grootte ervan, al drukken de Amerikanen het uit in skiable acres.

Het plaatsje Park City
Park City is een oude mijnwerkersplaats en die spirit hebben ze proberen te behouden. Je ziet in Main Street authentieke gebouwen uit de tijd van de Goldrush en in het gebied struikel je soms over de overblijfselen van mijnen en ertsverwerkingsfabriekjes. Niettemin heeft de Amerikaanse chic het stadje intussen ook ontdekt en het winkelaanbod is dus groot en tamelijk luxueus. De bijbehorende luxe appartementen staan echter vooral in de grote resorts Deer Valley en Canyons iets buiten het stadje. Al met al heerst er nog steeds een leuke sfeer in het stadje, er zijn veel verschillende (en in veel gevallen ook nog betaalbare) restaurants en ze organiseren veel activiteiten. Van die laatste is het zogeheten Sundance festival (http://www.sundance.org/festivals/sundance-film-festival/…) het bekendste.

Park City Mountain Resort (PCMR)
Dit is het gebied waar deze site het pistekaartje van heeft opgenomen. Het aantal pistekilometers schat ik op ongeveer 150, een 20-tal daarvan zijn alleen te skien door vanaf de Jupiter- of McConkeylift nog een stukje verder te lopen. Met de verse sneeuw die we hier hadden (elke dag zo’n 15 cm erbij) was het in het gebied heerlijk toeven. De liften waren van gemiddelde snelheid en ouderdom, maar stonden wel regelmatig even stil. PCMR heeft het gebied ingedeeld in verschillende zones. Sommige daarvan zijn ideaal voor experts en freeriders, andere weer voor kinderen en beginners. De enige zone die als intermediate stond aangegeven (Silverlode) was vaak erg druk, maar in principe is er dus wel voor elk wat wils. Ook voor kilometervreters zoals wij bood PCMR genoeg uitdaging om te genieten van wat ze in Utah “the greatest snow on Earth” noemen; de luchtige Amerikaanse poedersneeuw.

Deer Valley
Dit deelgebied is een beetje het St.Moritz van Utah. Hier skien (snowboarden is er niet toegestaan) is reteduur en vrijwel iedereen lijkt in een custom-made Spyder skipak te lopen. Maar… je krijgt er wel wat voor terug. De pistes zijn tot in de puntjes geprepareerd, het uitzicht over het zoutmeer waar Salt Lake City zijn naam aan te danken heeft is fenomenaal, de liften snel en modern en de restaurants serveren heerlijk voedsel (en op een enkele plaats nog betaalbaar ook!). Op allerlei plekken naast de piste staan vakantiehuizen die ettelijke miljoenen gekost moeten hebben. Het gebied is groot genoeg om je een weekje te kunnen vermaken (ik schat zo’n 170 km piste) en de vibe in het gebied is er een zoals ik die nooit eerder heb ervaren. Zo staan er skikaartjes en tissues bij elke lift en zijn er fulltime zo’n 200 mountain hosts op de berg wiens enige taak het is om te zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft. Er is een goede mix tussen moeilijke (de afdaling Ruins of Pompeii is een absolute aanrader) en makkelijke afdalingen en het gebied is in 10 minuten met de gratis skibus (gaat elke 10 minuten) te bereiken vanuit downtown Park City.

Canyons Resort
Het Canyons gebied is het grootste skigebied van Utah. Ik schat dat het gebied zo’n 220 km aan pistes heeft (kaartje ontbreekt op deze site, maar is makkelijk te vinden online). Service en uitstraling van dit gebied zijn echt perfect. Het is aangekocht door het bedrijf dat ook o.a. Vail in Colorado beheert en je kan zien dat ze alle geleerde expertise inzetten om Canyons tot een succes te maken. Op een uiterst vriendelijke en hulpvaardige wijze maken de mountain hosts iedereen wegwijs. Zijn er (bijvoorbeeld door de wind) liften dicht dan krijgt iedereen bij het dalstation een coupon voor een gratis koffie of warme chocomel. Bij diverse liften wordt (goede en ingetogen) live-muziek gespeeld. De liften zijn vrijwel allemaal snel en modern, maar de pistes brengen het nog een stapje verder. Heerlijke black diamonds met kniediepe poeder en fantastische carve-racebanen maken dit gebied tot misschien wel mijn favoriete. Vooral vanaf het hoogste punt, de 9990, lopen een aantal fantastische zwarte afdalingen. Beginners kunnen zich rond het middenstation ook prima vermaken, maar de focus ligt hier echt op de gevorderde skier. Het resortdorp zelf is prachtig opgezet, al is het in de avond toch leuker in Park City zelf.
Vanaf Park City gaat 4x per uur een gratis skibus naar Canyons die er ongeveer 15 minuten over doet.

Snowbird is een mooi en echt Amerikaans skiresort op een uurtje rijden vanaf downtown Salt Lake City. Er zijn niet veel liften, maar die zijn wel uiterst effectief aangelegd waardoor er toch een heel behoorlijk aantal pistekilometers is. Het is ook op topdagen (we waren er op nieuwjaarsdag) niet druk bij de liften, die vrijwel allemaal snel en modern zijn. Het resort zelf is een hoteldorp, waar ze met activiteiten proberen het gezellig te maken maar voor de gezelligheid kun je toch beter ergens anders zitten. Het skigebied geldt als het moeilijkste van Utah, er zijn inderdaad behoorlijk wat pittige pistes al zijn die geen van allen erg lang. Er is wel een aantal zones in het gebied speciaal ingericht voor beginnende skiers en de skileraren zijn daar heerlijk bezig kinderen de fijne kneepjes te leren. Prettig is verder de zonligging; de drie delen van het gebied (Mineral Basin, Peruvian Gulch en Gad Valley) liggen elk een ander deel van de dag optimaal in de zon wat heerlijk skien is. Snowbird heeft een verbinding met het naastgelegen resort Alta. Het gebied van Alta heeft ongeveer 60% van het aantal pistes van Snowbird maar is duidelijk minder aantrekkelijk. Alta laat geen snowboarders toe, de liften zijn traag en ouderwets en de pistes aan die kant van de berg zijn aaneenschakelingen van steile en flauwe hellingen waardoor de pistes “minder lekker lopen” dan die van Snowbird.
Al met al lijkt het me een leuk skigebied voor gezinnen met kinderen om een weekje te zitten. Voor kilometervreters (als ikzelf) was een tweedaags bezoek voldoende om het gebied in twee, overigens heerlijke, dagen wel gezien te hebben. We reden twee dagen met de skibus ($9 voor een retourtje) vanuit SLC naar het gebied. Dat was goed te doen en scheelde een hoop in de kosten ten opzichte van logies in het resort.

Voor zo’n groot gebied was dit een behoorlijke teleurstelling. Met dit aantal pistes is er natuurlijk wel variatie, maar teveel Schuss stukken en paadjes zonder uitdaging. Veel oude liften, lange wachttijden bij verbindingsliften en regelmatig heb je een skibus nodig. Matige prijs-kwaliteit bij de bergrestaurantjes. Wij zaten in Chatel, als je naar dit gebied wilt is Avoriaz waarschijnlijk het beste, dan zijn de verbindingsproblemen een stuk minder. Naar mijn idee kan dit gebied echter absoluut niet tippen aan de andere grote Franse en Zwitserse gebieden.

Een mooi gevarieerd gebied met pistes in alle soorten en maten. In verband met de wind waren alle hoge pistes de hele week dicht waardoor we een aantal hoogtepunten (Sarenne, Tunnel) hebben gemist. De restaurants aan de piste waren allemaal belachelijk duur, dus het is aan te raden om een restaurant in een van de dorpjes te nemen.

Dit gebied is het meest ondergewaardeerde skigebied dat ik ken. Eigenlijk heeft het alles wat een gebied zou moeten hebben voor mensen die niet voor het feesten naar de wintersport gaan. La Rosiere heeft een grote “huisberg” waar je op heel veel verschillende manieren kan afdalen. Heerlijk eten kan je in de wijk Les Eucherts bij L’Ancolie. Langs een oud fort kom je aan de Italiaanse kant van het gebied (helaas via een eindeloze sleeplift-enige kritiekpunt op dit gebied) waar je meer uitdaging (piste 3: Berthod!) en variatie kan vinden. Aan de pistes van La Thuile is het ook heerlijk eten van de huisgemaakte lasagna’s. Het hele gebied heeft een buitengewoon relaxte sfeer, aso’s en schreeuwlelijks lijken de Espace San Bernardo te mijden. Voor een Frans gebied is het ook nog eens behoorlijk goedkoop.

Fantastisch skigebied voor (met name) gevorderden. Direct naast de piste zijn veel stukjes om “softcore” off piste te gaan, de hellingen bieden oneindige variatie, de wachttijden bij de liften zijn nihil en er zijn fantastische ongeprepareerde zwarte afdalingen. Veel positieve punten dus maar er is ook wel wat te wensen over. De preparatie van pistes was zeer wisselend van kwaliteit (meestal goed in Val d’Isere maar slecht in Tignes). Beginners zullen vaak bedrogen uitkomen, blauwe en groene pistes zijn aan de kant van Val d’Isere vaak eigenlijk vermomde rode pistes. Je zag dan ook vaak mensen de lift naar beneden nemen.

Mooi skigebied. Eten is duidelijk goedkoper in de plaatsen zelf dan aan de piste. Met name rond Meribel zijn de bergrestaurantjes erg aan de prijs. Enig nadeel aan het gebied is de drukte bij een aantal cruciale verbindingsliften aan het einde van de dag.