Tjeerd69verified

De week na de kerstvakantie zijn we in Sölden geweest. Voor ons een nieuw skigebied, we waren benieuwd naar de gletsjers en ook stond een dagje Hochgurgl op de planning (zie de review aldaar). En natuurlijk hadden we de verhalen over de uitbundige après ski gehoord… We zaten in een pension op 5 minuten lopen van de Giggijochbahn. De vakantiegangers waren voornamelijk vriendengroepen uit Nederland, België, Duitsland en Scandinavië met daarnaast ook veel gezinnen uit Oost Europa.

Voor wat betreft het skigebied. Het skigebied is leuk. Eigenlijk is het opgedeeld in drie stukken: de Giggijoch, de Gaislachkogl en de beide gletsjers. Op de Giggijoch zijn de blauwe pistes en de fun-dingen. En nog twee liften die alleen maar zwarte pistes ontsluiten (deze hebben wij niet gedaan). Leukste stuk is eigenlijk de “rode” kant, piste 11. Deze rode piste kun je blijven doen. Dan de Gaislachlogl. Hier vond ik niet zo heel veel aan. De rode pistes vanaf de top zijn niet heel leuk, de blauwe pistes voornamelijk paden. Wel leuk is blauwe piste 2, aan de Gaislachalm. Deze heeft ook een rode variant en ook hier geldt: die kun je blijven doen. De zwarte 3 hebben we overgeslagen. Tenslotte de gletsjers. Hier liggen een paar leuke blauwe en een paar leuke zwarte pistes, het stukje rood (36) valt een beetje tegen. Vanaf de gletsjer kun je in één keer de afdaling maken naar het dalstation van de Gaislachkogl, zo’n 15 km. Maar dat is voornamelijk glijden over een breed pad en het kan daar flink druk zijn. Overigens zijn de 3 dalafdalingen minder leuk, ook niet in de ochtend. Misschien klinkt bovenstaande wat negatief allemaal, maar we hebben zeker wel een leuke skiweek gehad.

Dan het dorp Sölden en de après ski. Langs de hoofdstraat van Sölden vind je pizzeria’s, hotels, dure sportzaken, après ski tenten en een enkele nachtclub. Echt “gezellig” is het niet. Onderaan de Giggijochbahn vind je een saai parkeerterrein met de Kuckkuckbar waar de muziek net iets te hard staat. Rustig een drankje doen kan daar wel bij de Giggi Tenne. Eten bij een van de restaurantjes kan prima, maar als je pech hebt staat er een grote groep voor je en duurt het even. Het eten staat bijna overal in no-time op tafel, zelfs als het rustig is. Geen idee waarom. 's Avonds zijn wij geen enkele keer nog iets gaan drinken, maar ik denk dat als je met een vriend(inn)engroep bent je het nog best gezellig kunt hebben.

Gemoedelijke après-ski bar onderaan de Giggijochbahn. Lekker een drankje doen op het overdekte terras.
's Avonds kun je terecht in het restaurant gedeelte waar lekkere gerechten geserveerd worden (geen pizza of pasta). Dit restaurant gedeelte is geheel gescheiden van het après-ski gedeelte, dus lekker rustig, maar wel gezellig. Personeel is ook erg vriendelijk.

Lekker gegeten bij Onkel Tom. We waren er om 19:45 uur en het was rustig. Ober Denis was echter wel zeer gehaast, ondanks onze hints dat dit toch echt niet hoefde. De pizza met 3 toppings naar keuze is inmiddels € 15 maar dat mocht de pret niet drukken.

Ook ik heb Obergurgl-Hochgurgl een dagje bezocht vanuit Sölden. De auto geparkeerd onderaan de Hochgurglbahn en omhoog. Meteen doorgestoten naar het hoogste punt, de Wurmkogel. Vanaf daar afgedaald naar de Kirchenkarbahn (op de kaart helemaal links). Daar is de leuke rode 42 te vinden, de Weltcupstrecke. Vanaf die kant langzaamaan opgeschoven richting de Top-Express en overgestoken naar Obergurgl (enkele reis: 14 minuten). Ook daar steeds verder naar rechts op de kaart, tot de lunch bij de Hohe Mut Alm (zie review aldaar). Vanaf de Hohe Mut Alm de rode afdalingen gedaan (1,3,5). Deze zijn een aanrader! Doe ze wel meteen achter elkaar, dan heb je een mooi rood stuk. Het werd al later, dus zijn we weer richting Top-Express gegaan om nog een keer Weltcupstrecke 42 op te zoeken. De dalafdaling hebben we vanaf de Wurmkogel I gedaan, over 26, 24, 32 en 33. Positief verrast werden we door 24 en dalafdaling 33.

Resume: Obergurgl-Hochgurgl is leuk voor een dag vanuit Sölden, maar daarmee doe je het gebied tekort. Wil je het gebied echt goed leren kennen en de pareltjes vinden, dan heb je twee of drie dagen nodig. Veel blauwe pistes zijn inderdaad smalle verbindingspaden om van de ene sector naar de andere te komen. Wat mij verder nog opviel was de slechte bewegwijzering. Heel vaak was het zoeken op welke piste we nou eigenlijk waren of op welke manier je bij het volgende “doel” moest komen (Sölden heeft hier ook last van vind ik).

Misschien gaan we nog een (half) dagje terug deze week, het is tenslotte maar een kwartier rijden vanuit Sölden.

Als de zon schijnt, ga dan bij de Hohe Mut Alm buiten zitten. Ze hebben een prachtig terras met bediening en fabelachtig uitzicht op enkele 3000-ers. Het eten is prima, de prijs ervan ook. Grappig om te zien hoeveel niet-skiërs de tocht omhoog maken om daar lekker op het terras te gaan zitten.

Snelle hap bij Salino, de pasta was er bijna nog voordat we hem besteld hadden. Maar voor de rest prima, eten, drinken bediening, sfeer etc.

Ik ben in de krokusvakantie in Les Arcs geweest. Onze uitvalsbasis was Arc 1800. Dit is centraal gelegen, zodat je makkelijk naar de andere Arcs (1600 en 1950-200) kunt gaan, net als naar Peisey-Vallandry, waar ook de Vanoise Express naar La Plagne vertrekt. Maar…, wat was het druk, zeker op de dagen dat het mooi weer was. Dit uitte zich niet alleen in de wachttijden bij de liften, maar ook op de pistes. Op sommige momenten was ik meer bezig met opletten en ontwijken dan met skiën. Natuurlijk, het was de drukste week van het jaar, maar het voelde op sommige momenten niet fijn aan.

Les Arcs wordt neergezet als een sportief gebied, maar zo kwam het op mij niet over. Vrijwel alle pistes zijn smal en veel zwarte pistes worden gelabeld als "Natur", een soort vrijwaring om ze niet te hoeven prepareren. Bovendien worden de zwarte pistes snel gesloten. Ook de rode pistes konden mij niet echt bekoren, ze zijn over het algemeen smal en worden om de honderd meter doorkruist door een blauwe piste, waardoor je niet echt lekker door kunt knallen. Leuke rode pistes vond ik Secret en Vagère. De blauwe pistes zijn over het algemeen verbindingspaden en niet echt om te skiën, uitgezonderd de lange Vallée d'Arc piste. Wat je echt moet doen als je er bent en hij is geopend is de afdaling vanaf de Aiguille Rouge naar Villaroger. Vanaf 3220 meter hoogte 2000 hoogtemeters naar beneden over zwart en rood.
De kant van Peisey-Vallandry is overigens wèl leuk. Hier slingeren vijf mooie rode pistes en een zwarte door de bomen. Deze zijn heerlijk om te doen, worden ook niet voor niets in de beschrijving van het gebied aangeraden. De liften zijn vrijwel allemaal open stoeltjesliften. Met name de hooggelegen liften gaan bij veel wind snel dicht, waardoor de verbinding tussen Arc 1600-1800 en Arc 1950-2000 eruit ligt.

Al met al had ik meer van Les Arcs verwacht. Ondanks het hoge aantal pistekilometers voelt het gebied niet groot aan, dit komt waarschijnlijk doordat er tussen Arc 1600 en Arc 1800 heel veel pistes door elkaar krioelen. Je kunt je hier een week prima vermaken, zeker als je de een of twee dagen oversteek naar La Plagne maakt. In de avond is er niet veel te doen, in een enkel barretje is het nog wel wat gezellig.

Wij hebben La Plagne twee dagen bezocht vanuit Les Arcs, in de periode krokusvakantie.

De eerste keer was op vrijdag en wat was het druk. Op sommige pistes krioelde het werkelijk van de mensen, ik was meer bezig met ontwijken en opletten dan met skiën.
De tweede dag op zaterdag (wisseldag) was het wat rustiger, maar toch drukker dan ik had verwacht.

Veel blauwe pistes zijn meer glijpaden dan stukken waar je lekker kunt skiën. Zeker de snowboardster in ons gezelschap had hier veel last van. Er zijn wel een paar leuke rode pistes: Inversens, Sources en Hara-kiri en Kamikaze aan de Champagny kant. Misschien ook nog boven Montalbert, maar zover zijn wij niet gekomen. Wat de zwarte pistes betreft: deze worden niet of nauwelijks geprepareerd, men plakt er dan het label "Natur" op. Vrijwel alle liften zijn open stoeltjesliften, er zijn een paar gondels.
De terugweg vanuit La Plagne naar Les Arcs (maar ook naar de dorpen Les Coches en Montchavin) gaat altijd via de Arpette lift, waarna je ook nog twee touwen moet gebruiken. Het is hier daarom altijd druk. Onbegrijpelijk dat er geen alternatieve manier wordt gemaakt, de mogelijkheden zijn er zeker.

Al met al heb ik geen geweldige indruk gekregen van La Plagne. Er zijn zeker mooie stukken, maar overall viel het toch een beetje tegen.

Hoog gelegen pisterestaurant met zelfbediening, niet meer, niet minder. Prijs is prima, voor €45 een lunch voor drie personen bestaande uit friet met een vleesje en een blikje fris. Wij zijn binnen gaan zitten, maar buiten heb je wel een fantastisch uitzicht.

Leuke pizzeria / restaurant aan het Front de Neige in Plagne-Centre.
Goede pizza's voor een redelijke prijs. Personeel vriendelijk, waarschijnlijk één grote familie.

Zoals hieronder al staat is de bovenverdieping met bediening, de onderste laag is zelfbediening. Je moet hier echt niet komen als de skilessen afgelopen zijn, want dan zitten de skiklasjes letterlijk op de grond hun frietjes te eten. Iedere plaats is dan bezet. Ik vond de keuze in het bedieningsrestaurant tegenvallen.

Goed pisterestaurant met zelfbediening. Soms moet je wel even wachten op je eten, maar het wordt wel ter plekke gemaakt en ligt niet al een uur te wachten. Ruim terras in de zon.

Gewoon Oostenrijks restaurant met de typisch Oostenrijkse kaart die volgens mij de afgelopen 30 jaar niet veranderd is (hoeft ook niet hoor). Eigenlijk bestaat Jakober uit een café en een restaurant die gescheiden zijn door een gang. En laat er nou net in die gang gerookt mogen worden. In het restaurant merk je daar niet zoveel van, maar als er een deur opengaat of je moet naar de WC, dan komt de rooklucht je tegemoet.

Gezellige bar / restaurant met terras op de middagzon. Vriendelijk personeel ook. Hier komt men in het dorp Alpbach na het skiën bij elkaar om nog wat te drinken en bij te kletsen. We hebben er met vele nationaliteiten gesproken en altijd even gemoedelijk.
Er is wel een nadeel. Om 18.00 uur zijn alle tafels binnen gereserveerd om te eten. Als je dan aan een tafel zit, moet je plaats maken en aan de bar gaan staan.

Een lekkere Hüttennudel gegeten op het terras van deze leuke hut. Ondanks veel tafelwisselingen van de diverse groepen deed het personeel totaal niet moeilijk en bleef lachen. Waarschijnlijk zijn ze het gewend. Prijs vond ik ook prima.

Een lekkere Hüttennudel gegeten op het terras van deze leuke hut. Ondanks veel tafelwisselingen van de diverse groepen deed het personeel totaal niet moeilijk en bleef lachen. Waarschijnlijk zijn ze het gewend. Prijs vond ik ook prima.

SkiJuwel bestaat eigenlijk uit twee skigebieden (Wildschönau en Alpbachtal) die in 2012 door een verbindingsgondel aan elkaar geknoopt zijn. Daarnaast zijn er nog twee losse gebiedjes die met de bus te bereiken zijn (Markbachjoch en Reitherkogel). Ik was in de Carnavalsweek van 2017, de drukste week van het jaar, in Alpbach.
De beide hoofdgebieden lijken wel wat op elkaar. Alletwee bestaan ze in feite uit één berg(rug) met aan twee kanten een gondel. Bovenop heb je dan nog twee (Wildschönau) of drie (Alpbachtal) stoeltjesliften die prachtige rode pistes ontsluiten. Het geheel wordt gecomplementeerd met wat oefenliften en oefenpistes.

Piste nr.50, rood en lekker breed

De rode pistes bovenin zijn niet echt moeilijk, ze zijn heerlijk breed maar misschien net iets te steil voor de echte beginner. Voor de geoefende skiër zijn ze misschien niet uitdagend genoeg. De echte uitdaging vind je in het Alpbachtal onder de Brandegglift en de Hornlift 2000. Daar liggen mooie rode en pittige zwarte pistes je merkt ook dat daar de echt gevorderde skiërs bezig zijn. Ook kun je in dit stuk prima off-piste skiën. Helaas is de verbinding van en naar dit stuk een blauw pad, waar snowboarders echt het board af moeten binden en moeten lopen om er te komen.

Over blauwe pistes gesproken, die zijn er niet echt. De blauwe pistes die op de kaart staan zijn ofwel heel kort (pistes 4 en 62) ofwel paden waar je alleen maar op kunt glijden. Het gebied mist echt een lekkere blauwe piste waar beginners hun oefenmeters kunnen maken.
De dalafdalingen (2-1, 43-42 en 47) zijn wel prachtige lange afdalingen die tussen de bossen door slingeren. Zoals zo vaak zijn deze het beste in de ochtend. Dit geldt ook voor de verbindingspiste 13, die Wildschönau met Alpbachtal verbindt. Deze piste gaat tot het middenstation van de Verbindungsbahn. Daar moet je in de gondel om verder te gaan, vanwege de zuidligging van de helling ligt er maar eens de 10 jaar voldoende sneeuw om het hele stuk te kunnen skiën en kan met daar zelfs met sneeuwkanonnen geen fatsoenlijk sneeuwdek worden gemaakt. Althans volgens de locals die ik gesproken heb. Skiroute 66 gaat ook naar het dal en schijnt fantastisch mooi te zijn, maar was helaas niet open toen ik er was. Skiroute 68 is een afsnijding van dalafdaling 43, flink pittig en hoge bulten.

Rechts op de foto dalafdaling 47, in drie gedeelten

’s Ochtends kan het druk zijn bij de gondels, met name in Alpbach (Wiedersbergerhornbahn, 6p) en in Auffach (Schatzbergbahn, 4p). Deze laatste wordt overigens komende zomer vervangen door een 8 persoonsgondel. Dan zal het ook een stuk makkelijker worden om in het middenstation op te stappen. De bergrestaurants zijn druk, maar niet vervelend, behalve als je er net op het moment bent dat alle skiklasjes eten. Dan puilen de restaurants namelijk uit en zitten sommige kinders letterlijk op de grond hun frietjes weg te stouwen. Romantisch en eten op de berg is er niet bij, maar bij sommige restaurants is het wel lekker, bv. bij de Gipföhit.

Zoals zovele skigebieden biedt SkiJuwel allerlei extra’s aan naast het reguliere skiën. Zo kun je bijvoorbeeld op vrijdag- en zaterdagavond op de Reitherkogel skiën. De lange rode piste 71 is dan verlicht met stadionlampen. Een leuke ervaring, ook al omdat je zo het Inntal inkijkt en daar allerlei verlichte dorpen en stadjes ziet en niet te vergeten de sterrenhemel boven je.

Avondskiën op de Reitherkogel

Tot slot de apres-ski. In alle dorpen zijn leuke barretjes en restaurants. De sfeer is heel gemoedelijk en mensen waren makkelijk bereid tot een praatje. Qua nationaliteiten heb ik echt heel Europa gezien en gehoord. O ja, en waar ik in het bovenstaande “skiën” schrijf, bedoel ik natuurlijk ook “snowboarden”.

Chamrousse is een leuk klein gebied vlakbij Grenoble. Wij zaten in Chamrousse 1750. Ik ben er geweest met 2 volwassenen en 3 kinderen (10, 10 en 8). Het was in de carnavalsvakantie, dus best druk.
Het skigebied is eigenlijk onderverdeeld in links (C1650) en rechts (C1750 en C1700). Links liggen de rode en zwarte pistes, rechts de blauwe en groene. Hier kun je rekening mee houden als je een acomodatie boekt, met name om van C1700 naar C1650 te komen duurt wel even.
Er is weinig hoogteverschil in het gebied, waardoor je steeds dezelfde liften moet nemen. Er is dan wel keuze uit meerdere afdalingen om weer in het dal te komen, maar deze afdalingen zijn wel meer van hetzelfde. Aanbevelingen zijn de 2 Olympische pistes en de Schuss des Dames. De zwarte Couloir schijnt heel mooi te zijn, maar heb ik niet kunnen doen.
Na het skiën blijft het nog een uurtje gezellig aan de rand van de pistes, 's avonds is er niets te doen.