Dolomieten verkenning maart 2019

Ook hier, zie voor de foto's de 2e post

Halverwege maart dit jaar heb ik vanuit Moena verschillende gebieden ontdekt in de meer zuidelijke Dolomieten:

Moena
Moena was onze uitvalsbasis, omdat het relatief dichtbij alle gebieden lag die we wilden bezoeken. San Martino (nummer 6) lag nog het verste weg, ca 50 minuten rijden. Alpe Lusia was circa 5 minuten rijden. Qua dorp is het vrij rustig, maar volgens Italiaans gebruik wel propvol goede restaurants. Ook lag er een goede supermarkt vlak bij, wat ik zelf fijner vind dan die minisparretjes in de echte toeristendorpen. Wij verbleven in Chalet Aster, een mooi nieuw appartement van Marco en Matteo, 2 vriendelijke Italiaanse jongens die vroeger al met hun vader de Dolomieten introkken en nu dus een hotel/appartementencomplex uitbaten.

De reis blijft natuurlijk verder dan de meeste andere bestemmingen, ook omdat je nog best een stukje moet als je de snelweg hebt verlaten. Wij stonden op zaterdag (na een tussenovernachting onder Munchen) om ca 11:30 op de ski's in San Pellegrino. We hebben niet de Dolomiti Superski pas gekocht, maar de Valle Silver pas, waarmee je alleen naar de onderstaande gebieden kan (incl de niet bezochte gebieden helemaal onderin).

Dag 1: Alpe Lusia

De eerste dag werd het Alpe Lusia. Het was een mooie, zonnige dag, waarop er dus ook veel locals kwamen skiën. Desondanks konden we recht voor de lift parkeren en merkten we de drukte eigenlijk alleen in het restaurant tijdens de lunch. Alpe Lusia kent letterlijk 2 kanten: 1 makkelijke, met mooie blauwe en (licht)rode pistes en de andere kant, met normale rode pistes en echte zwarte pistes. In totaal kent het ca 27,5 km piste, maar zoals normaal lijkt het toch wat minder in de praktijk. Bij de liften waren geen wachtrijen en ook op de piste was het vrij rustig.

Je kon wel zien dat het niet veel gesneeuwd heeft in de Dolomieten, maar op de pistes waren de omstandigheden echt dikke prima, ook aan het einde van de warme dag was het heel goed te doen en was er alleen echt onderin een klein beetje pap.

Het was een prima gebied voor een dag en we zullen hier ongetwijfeld dit jaar weer een dag gaan skiën. Op termijn staat er een lift vanuit Moena het gebied in gepland, maar daar lijkt nog niet echt veel voortgang in te zitten.

Dag 2: Val di Fassa

In de nacht had het gesneeuwd en we werden in een wit dorp wakker. Het laagje was puur cosmetisch en 's middags ook al weer weg, maar toch. Doordat het, volgens de voorspelling, tot aan de lunch zou sneeuwen hebben we gekozen om Vigo en Pozza di Fassa te verkennen. Met name Vigo ligt goed tussen de bomen, zodat het zicht mooi blijft. We konden vlak bij de grote lift parkeren en waren snel boven. Volgens de verhalen is het hier normaal uitgestorven, maar door waarschijnlijk het weer waren er vandaag wat meer mensen, maar wederom was het relatief rustig (geen enkele wachtrij).

In Vigo di Fassa (Catinaccio) ski je onder een aantal indrukwekkende bergen (die wij toen niet echt konden zien) of afwisselende pistes tussen de bomen. Het is klein, ca 14 km, maar leuk voor een dag(deel). Alles lag er, mede door de verse sneeuw, heel goed bij, behalve de afdaling richting Pera, daar waren veel ijsplaten. Later in de week niet meer, hoorde ik uit betrouwbare bron.

Na de lunch zijn we overgestoken naar Pozza di Fassa (Buffaure). Hier liggen een paar mooie rode pistes en eindig je in het kommetje bij Ciampac. Door de verse sneeuw lagen de pistes er in middag niet zo heel mooi meer bij en zijn we dus meer aan de Buffaure kant gebleven. Het zonnetje kwam uiteindelijk lekker door zodat we op het terras hebben gelunched. Dit stukje van het gebied staat ook op het lijstje om nog eens te bezoeken, wellicht in combinatie met Belvedere.

Dag 3: Carezza

Het werd een mooie, strakblauwe dag (zeker in de ochtend) en we hadden Carezza helemaal voor onszelf! Feitelijk bestaat dit gebied eigenlijk uit drie 'echte' afdalingen, Pra di Tori, Paolina en Laurin. Bovenin wat uitdagender (en zwart, maar heel goed te doen), daaronder rood en daaronder weer blauw. Wij vonden het hele leuke afdalingen, die er om vier uur 's middags nog steeds strak geprepareerd bij lagen. De rest is verbinding en of je nou echt tot de vermelde 40 km komt…Een klein beetje doorskiën en je hebt het hele gebied echt voor de lunch gezien. Wat wij ook leuk (maar vooral heel mooi) vonden was de afdaling naar Nova Levante. Dit is een lang pad, door het bos. Hier stonden de bomen nog overeind, maar verder is deze omgeving erg hard getroffen door de storm van november 2018.

Je skiet hier aan de andere van het Catinaccio gebergte (in de zomer hebben we daar nog een klettersteig gedaan) dan Vigo di Fassa. De uitzichten zijn met mooi weer echt heel mooi. Qua skiën is het waarschijnlijk niet het allerbeste dat de Dolomieten te bieden hebben, maar het feit dat het compleet uitgestorven is, maakt een hele hoop goed. Wij hebben ons ook hier uitstekend vermaakt. Uiteraard hebben we bij de Hennenstal geluncht.

Dag 4: Ski Center Latemar

Dit is, na Val di Fassa, het bekendste gebied dat we bezocht hebben. Het was hier dan ook iets drukker (met vooral Tsjechen en Polen), maar niets storend. Bij de lift het gebied in stond een kleine rij, maar dat kan ook niet echt anders en vervolgens verspreid iedereen zich door het gebied heen. Latemar schijnt zo'n 50km aan piste te hebben, maar ook hier kan je elke piste een paar keer doen als je een beetje doorskiet :).

Ondanks dat het gebied niet groot is, voelt het heel uitgestrekt en biedt het best veel afwisseling. Het is niet het makkelijkste gebied, zeker links (Oberholz, Mayer Alm), zijn het leuke rode pistes die zeker niet vlak zijn. Rondom de Monte Agnello zijn de rode pistes wat vriendelijker en echte uitdaging (relatief dan) vind je bij Pala di Santa, wat eigenlijk de enige echte zwarte piste is. De pistes vanaf Passo Feudo richting de gondel terug naar Predazzo worden door veel mensen alleen aan het einde van de dag gedaan, maar het zijn eigenlijk ook echt leuke pistes (zeker in de ochtend, als ze er goed bijliggen).

Latemar was (samen met San Pellegrino) onze favoriet. Veel afwisseling, het voelt uitgestrekt, het zit logisch in elkaar, de uitzichten zijn heel mooi en hoewel het denk ik het drukste gebied is, was dat helemaal geen probleem. Echt veel hoogtemeters hebben de pistes niet, maar de liften zijn waar nodig snel, dus heel veel maakte dat ook niet uit.

Dag 5: Passo San Pellegrino

67,5 km volgens skiresort.de. Die hebben wij zeker niet kunnen vinden, maar desondanks hebben we hier heerlijk geskied. Het gebied bestaat uit 2 delen, de hellingen ten noorden van de weg (feitelijk 2 snelle liften met een paar varianten) en het plateau bovenop Col Margherita. De hellingen aan de weg zijn leuk en lekker, maar op de col is het wat mooier. Het is niet al te moeilijk, ook de rode dalafdalingen niet, maar de nieuwe zwarte Volate biedt al meer uitdaging. De dalafdaling richting Falcade staat (deels) als zwart op de kaart, maar is eigenlijk heel makkelijk. Hij lag er wel vroeg al slecht bij, maar hij slingert mooi door het bos.

Piste 20, Innamorati, moet het van natuursneeuw hebben en die lag er dus helaas uit toen wij er waren. Het schijnt een hele mooie, lange afdaling te zijn die helemaal buitenom loopt. Wellicht komend jaar, natuursneeuw is nu al minder een probleem dan vorig seizoen. We hebben geluncht bij 10 Bis, wat zeker de moeite waard was. Qua pistes heb ik niet echt tips, eigenlijk zijn alle rode leuk en de meeste blauwen eigenlijk ook wel. Wij hadden mooi weer, dan komt het gebied denk ik wel echt beter tot zijn recht.

Dag 6: San Martino di Castrozza

De dag dat we twijfelden wat wilden gaan doen, maar na een appje van @Harm die op een helemaal lege parkeerplaats stond hakten we de knoop snel door en reden vlug die kant op. We kwamen langs Passo Rolle, maar hebben daar niet geskiet. Wij waren ietsje later (denk half tien) en de parkeerplaats was drie a vier keer zo vol als op de foto's van @Harm, dus we stonden nog steeds helemaal vooraan :).

Als je terug in de tijd wil, moet je hier een keer heen. Wel snel, want ze vernieuwen vlot! Ook hier hebben de 60 opgegeven kilometers niet gevonden, maar wel koffie gedronken met het beste uitzicht van de hele week (bij Punta Ces). Het gebied kent makkelijke pistes, alleen het stukje rondom lift 12 (dat was nog een sleeplift) is wat uitdagender, zeker omdat dat pal op het zuiden ligt en het een warme dag was. We hebben rustig aan geskiet aan die kant en zijn vervolgens langzaam weer terug gegaan. De rode piste 19 is echt een pareltje, die mooi naar beneden slingert, er ook aan het einde van de dag nog heel goed bij lift en bijna uitgestorven is.

Ik vond dit ook een leuk gebied, maar zal er niet snel nog een keer heen gaan. Het is net te ver rijden, kent veel oude 2 zitters (waar je inknalt) en er is nog zoveel wat we dit jaar vanuit Moena willen doen (Val Gardena, Alpe Cermis, wellicht Passo Rolle, op de heenweg Plose) dat ik denk dat het er gewoon niet van gaat komen.

Conclusie
Dit was een fantastische skireis. We hebben de echte Dolomieten gezien, we vonden het heel leuk om elke dag ergens anders te skiën, elk gebied heeft zijn eigen karakter en het is overal rustig. Het is allemaal wat minder massaal dan de 'echte' SR gebieden en daarmee ook iets betaalbaarder. We hebben een aantal heerlijke lunches gehad, veel geskied en het dus heel fijn gehad, ook al waren de omstandigheden niet eens top (weinig sneeuw, hogere temperaturen).

Nederlanders hebben dit (nog) niet ontdekt. Je komt wat Tsjechen tegen en in Latemar wat Polen en wij hoorden op dinsdag in de supermarkt voor het eerst Nederlands (en dat bleek het groepje van @Harm te zijn, die ook in Moena waren).

Toch zal dit niet voor iedereen geschikt zijn. Het is een verre reis, je hebt elke dag de auto nodig, er is geen apres ski (anders dan een wijntje op een terrasje) en op Nederlandse skiles hoef je niet te hopen. Ik denk dat het dus meer voor de pure skiërs is en minder voor de mensen die op 'wintervakantie' willen (en dat zeg ik zonder oordeel).