Fotospecial: zomer vs winter

Deze zomer neem ik jullie mee met allerlei, in mijn ogen, leuke zomersporten in de bergen. Zo nam ik jullie pas al mee met mountainbiken. In mijn ogen de sport die het meest op (toer)skiën lijkt. Bij de tocht die ik gisteren deed was dit helemaal het geval. Want de berg die ik gisteren heb gefietst is in de winter een ware toerski-klassieker. Een tocht die ik vorig jaar aan het begin van de winter met de berggids Martijn Schell heb geskied. Een leuk moment om een zomer vs winter vergelijk te maken.

Mooie berg

De Tête de Vautisse is een mooie, 3156 meter hoge, berg aan de zuid-oostkant van de Ecrins. Het had niet veel gescheeld of deze berg, en de buurt eromheen, was een no-go zone geworden. Want in 1958 stond deze berg en het dal eromheen op een militaire-shortlist om nucleaire bommen te testen. Gelukkig is het nooit zo ver gekomen en is deze top nu de grens van het nationale park. Net op de grens, dus dat betekent dat de oostwand gefietst mag worden.

Lekker skiën steil om te fietsen

De wand is een redelijke steile helling. Een paar slagen steiler dan een zwarte piste. Heerlijk om te skiën. Zeker zoals vorig jaar zo vroeg in het seizoen. Om te fietsen is het een ander verhaal. Het pad wat door de wand omlaag slingert is steil en ligt vol grote keien.

Verbaasde wandelaars

Terwijl deze berg in de winter een toerski-klassieker is, wordt deze top niet bar vaak gefietst. Dus terwijl wij met de fiets op de schouders door de puinhellingen omhoog liepen werden we op de foto gezet door verbaasde wandelaars. Die zich hardop afvroegen wat wij hier met de fiets kwamen doen. Hetzelfde als in de winter: genieten van zo’n mooie berg.

Geweldig uitzicht

Of je nu in de zomer of in de winter op de top staat het uitzicht is geweldig. Je ziet het gehele Ecrins massief met de toppen als de Pelvoux. De andere kant op zie de Queyras en de Mont Viso. De berg die er vaak voor zorgt dat er meters sneeuw vallen op de grens van Italië en Frankrijk. Als je naar het zuiden kijkt zie je de heiige lucht van de Provence. Ik was gisteren graag wat langer op de top gebleven als er niet zo’n enorm harde wind had gestaan en er geen zware onweer in de voorspelling stond…

De afdaling

Terwijl ik voor de afdaling van deze berg op de ski’s mijn hand niet omdraai, was ik toch wel een beetje nerveus voor de afdaling op de MTB. Ik heb duidelijk minder ervaring op de MTB dan op de ski’s. Een steile helling induiken is toch wel even wat anders op een fiets dan op de ski’s. Terwijl we op ski’s in zo’n wand grote bochten draaien en op volle snelheid naar beneden knallen, daar was het op de fiets voorzichtig en rustig balancerend afdalen. Bochten omslippend en rustig van de rotsblokken afrollen in plaats van lekker springen op de lange latten. Eenmaal onder de wand kwam de snelheid op de MTB wat dichterbij de ski-snelheid. Want door die alpenweides was het heerlijk knallen.