Het bleek bloedserieus, yoga in de sneeuw

Yoga in de sneeuw: ik dacht eerst dat het een grap was. Maar dat bleek niet zo te zijn. Integendeel, het was bloedserieus.

Yoga

Afgelopen april was ik in Val Thorens. Na een wat ongelukkig afgelopen slee-avontuurtje, besloot ik een dagje niet te gaan skiën. In plaats van met een kop koffie en een boek op het terras te gaan zitten om het pijnlijke lijf wat rust te gunnen, liet ik me overhalen om toch iets “licht sportiefs” te gaan doen, dat werd aangeprezen als “Yoga nature, la balade zen” Geen zware Yoga, maar een uurtje sneeuwschoenwandelen gecombineerd met wat yogabewegingen en ademhalingsoefeningen. Dat klonk niet al te ingewikkeld. In tegenstelling tot de vorige dagen, toen het mistig was en steeds sneeuwde, scheen de zon volop. Lekker wat vitamine D tanken en in het lekker koude winterweer er op uit.

Les Raquettes

Op de afgesproken tijd meldde ik me op de ontmoetingsplek. Een paar Belgen, een paar Nederlanders en een stel Fransen. We kregen van Brigitte, de dame van Yoga Nature sneeuwschoenen, en liepen naar de piste. Daar deden we de “Raquettes” onder, zoals ze in het Frans heten. Ook ontmoetten we de Yogadame, want het bleek zo te zijn dat we twee begeleidsters meekregen. Een voor het sneeuwschoenwandelen en één voor de Yoga. We kregen aan de rand van de piste een korte instructie en wat uitleg over hoe de ochtend ging verlopen. De voertaal was Frans en Engels dus iedereen werd bediend. In een lint liepen we aan de rand van een piste een klein stukje omhoog, maar al snel bogen we af en gingen het sneeuwveld in. Na een minuut of vijf stopten we even en vertelde Brigitte iets over het dal en zijn geschiedenis. We waren schuin boven Val Tho en keken mooi uit over de bergwereld.

Flora en fauna

Daarna liepen we steeds stukjes van een minuut of tien waarna Brigitte wat vertelde over de dieren en de typische flora van de berghellingen om ons heen. Het was interessant en leerzaam. Het parcours dat we liepen daalde en steeg licht. Geen grote inspanning dus, hoewel het me tegenviel hoeveel last ik had van mijn zere ribben. Net toen ik dacht dat ik het wel even mooi vond stopten we op een soort pad en begon de yoga. Dat moet een merkwaardig schouwspel zijn geweest voor de skiërs op de piste boven ons: een kring van mensen in skikleding rond een dame in een knalgele jas, die duidelijk zichtbaar op de boomloze hellingen boven Val Tho yogaoefeningen staan te doen. In tegenstelling tot yoga in een stil zaaltje, waar je automatisch geconcentreerd raakt, werd ik best afgeleid door de hele setting. De yogamevrouw moest ook best een stem opzetten om zich goed verstaanbaar te maken in de vrije lucht en dat is ook niet erg yoga-achtig, zo’n veldstem die instructies brult. Ik werd er een beetje lacherig van, hoewel het lachen me snel verging, want rekken en strekken in yogaposities bleek behoorlijk pijnlijk voor mijn gehavende lijf.

En door

Na de eerste yogaronde liepen we verder gestaag omhoog. Ook nu volgde weer af en toe uitleg van Brigitte over de bergwereld om ons heen. Even stilstaan was best fijn, want hoewel het voor april best koud was, brandde de zon al goed. De dames besloten er nog een uitdaging in te gooien door een smeltend riviertje over te steken, wat een hele opgave is met die dingen onder je voeten. Eenmaal weer op het pad gingen we opnieuw oosters aan de slag; de Zonnegroet stond op het programma. Die liet zich prima groeten want die scheen uitbundig en dus kreeg ik het best warm in mij wintersportoutfit. Ik bedoel: ik heb op tv best vaak mensen de zonnegroet zien doen, vaak op een tropisch eiland met uitzicht over een blauwe zee, maar nog nooit in volledige wintersportoutfit met zicht op de pistes!

Laatste ronde

Na de “salutation au soleil” volgde weer een parcours op de raquettes, deze keer onderbroken met informatie over het leven in het dal vóórdat de wintersport werd ontwikkeld en de velden waar we opliepen de zomerweiden van lager gelegen dorpen waren en de bergen en dalen nog ongerept waren. Wat een contrast met de huidige situatie. Uiteindelijk zochten we een plek op het pad voor de laatste yogasessie. Dit keer een serie ademhalingsoefeningen. Als je dat zo even rustig staat te doen, dan merk je toch hoe helder en puur de lucht zo hoog in de bergen eigenlijk is. De yogadame ging bij ons allen langs en gaf individueel commentaar en tips. Mij vertelde ze dat ik te oppervlakkig ademde, wat me niks verbaasde want diep ademen deed behoorlijk pijn aan mijn ribben. Na de derde sessie liepen we het pad af naar Val Tho. Ik moet zeggen dat ik me op de één of andere manier toch wel verkwikt voelde na de inspanning.

Aan te raden?

Ik weet niet of ik gauw nog een dagdeel skiën zou laten schieten voor yoga in de sneeuw. Daarvoor ben ik toch te fanatiek, qua skiën. Maar als je niet steeds op de piste wilt staan of zelfs helemaal niet, dan is het echt een leuke activiteit. De combinatie van wat sneeuwschoenwandelen, allerlei informatie en yoga zorgt voor een aantrekkelijke mix. Het is ook opvallend hoeveel meer je van de omgeving ervaart als je niet op de ski’s staat. Overigens vond ik het dan wel weer jammer dat we niet echt de bergen ingingen, maar alleen een rondje maakten boven het dorp.