Les 7 Laux, een heel aangename verrassing

Ruud op 06 maart 2019· 13 reacties

null

“Wat is dit gebied een verrassing” bedacht ik me toen ik me voor de vierde keer achter elkaar uit de stoeltjeslift liet glijden om de rode Oursière te doen. Ik was onderweg van Prapoutel naar Le Pleynet, maar ik was blijven steken op deze heerlijke piste, die ik wel 10 keer zou willen doen. Prapoutel? Le Pleynet? Dikke kans dat je geen idee hebt waar ik het over heb, want ik was in Les 7 Laux, een nogal onbekend gebied ten noorden van Grenoble. Hoewel ik er eigenlijk niet veel van verwachtte, heeft het gebied me heel aangenaam verrast. Ik heb er heerlijk geskied en dat lag niet alleen aan de goede condities en het heerlijke weer in de twee dagen dat ik er was, maar vooral ook aan de layout de compleetheid van dit toch niet zo grote gebied.

null

Onverwacht

De hele trip was eigenlijk een verrassing. Wij gingen niet skiën in de voorjaarsvakantie, want onze jongste, die dit jaar eindexamen doet, moest leren voor zijn schoolexamens. Toen werd ik uitgenodigd door een Franse vriend die in Grenoble woont en die ik al lang niet had gezien. “Vergeet niet je skispullen in de auto te gooien”, voegde hij er -nogal overbodig- aan toe. En zo zat ik vrij onverwacht op zondagavond bij hem aan de keukentafel in Grenoble. Hij had de volgende dag vrij en stelde voor de volgende dag te gaan skiën in Les 7 Laux. Lekker dichtbij en volgens hem heel leuk. Later bleek dat hij geen woord had gelogen.

null

Vlak bij de snelweg

Ver was het inderdaad alvast niet: De volgende morgen zaten we na een kwartier autoweg al aan de voet van het Belledonne massief. Daarvandaan is het nog maar 20 minuten naar Prapoutel, het grootste van de drie plaatsen van Les 7 Laux waar je op de lift kan stappen. Je kunt ook naar Pipay rijden maar dat is wat langer en wat meer stijgen. De klim naar Prapoutel, dat op 1350 meter ligt, is goed te doen. De weg slingert geleidelijk klimmend door een paar authentieke dorpjes. Daarboven ligt Prapoutel, een speciaal voor de wintersport aangelegd skidorp uit de jaren zeventig. Het is heel kleinschalig, voornamelijk houtbouw en met veel ski in, ski out.

null

null

Ik was gewaarschuwd voor drukte: het was een week waarin ook een deel van de Franse schoolvakanties vielen. Aangezien dat ook gold voor de regio van Grenoble, zouden er veel dagjesmensen zijn. Het was inderdaad even zoeken naar een parkeerplaats, maar volgens mijn vriend zou je daarvan op de pistes weinig merken.

Onterecht sceptisch

Eerlijk gezegd verwachtte ik er niet al te veel van; zo’n skigebied is toch niet voor niets onbekend? Bij de kassa bleek dat ze zelfs nog geen skipassen hadden, maar een ouderwetse sticker die je om zo’n een hangertje moet vouwen dat je aan het lipje van je rits hangt. Ik vroeg me af of dit wat ging worden: als je in Grenoble woont heb je tig skigebieden in de omgeving, waarom waren we uitgerekend hier? Maar eenmaal op de piste verdween mijn scepsis al gauw. Leuke diverse rode pistes, mooie uitzichten en een ontspannen sfeer. Beneden bij de liften bij de kassa was het wel druk geweest, vooral bij de Bouquetins stoeltjeslift, die voornamelijk beginnerspistes bedient. Wij hadden daarom gekozen voor de Chamois stoeltjeslift, die rustiger was en je snel het gebied in brengt. Vandaar deden we keer op keer een paar lekkere rode afdalingen. Vervolgens namen we een snelle nieuwe lift met de merkwaardige naam Gypaète die ons bracht naar de Col du Pouta, de top van het gebied op 2378 meter. Ook daarvandaan liepen heerlijke rode pistes en zelfs meerdere zwarte. We namen meerdere keren de zwarte en rode Pouta. Ronduit heerlijk. De condities waren goed, al waren de pistes ondanks de hoge temperaturen nog redelijk hard. Er waren weinig mede-afdalers. Voor de lunch skieden we van de top helemaal naar beneden, naar Prapoutel, wat toch een behoorlijke afdaling is, die je via meerdere pistes kan nemen, daarbij inbegrepen de zwarte Combe de Bédina, een uitdagende zwarte met veel “bosses”, oftewel bobbels. Niet zo ons ding, dus die lieten we voor wat die was.

null

Lunch… en verder

Voor de lunch skieden we naar Pipay, dat eigenlijk niet meer is dan een restaurant, een sportwinkel, een lift en een groot parkeerterrein. De horecagelegenheden in het gebied zijn beperkt, dus er is geen enorme keus in eettentjes, maar wat er is, is goed. Het eettentje in Pipay is een simpele selfservice met een groot en heerlijk terras. Het eten was prima; bij de heel goed smakende plat du jour overzagen we de ochtend; we constateerden dat we ons hadden voorgenomen ’s morgens direct de Col du Pouta over te skiën, het dal in naar Le Pleynet, maar dat we ons hadden laten verleiden door de fijne pistes aan de kant van Prapoutel, dat wil zeggen de westkant van de berg. Na de afsluitende koffie namen we de Grand Cerf lift, wat een heel moderne “télémixte” bleek te zijn, een mix dus van stoeltjes en eitjes.

null

Boven aangekomen gingen we de Matura doen, een hele lekkere lichtrode afdaling die deels tussen de bomen door slingert en weer uitkomt in le Pipay.
null

Daar namen we de Grand Cerf weer omhoog. Ik wilde wel naar Le Pleynet, maar mijn lokale medeskiër zei dat het daar nu ’s middags met zulke hoge temperaturen waarschijnlijk wat papperig zou zijn en dat we beter op de westhellingen konden blijven, die nu lekker ontdooiden. En dus zetten we af en begonnen weer aan zo’n lekkere rode.

Alleen verder

Helaas ging het bijna meteen mis: mijn vriend ging even stilstaan om zijn handschoenen goed te doen en daarbij kwam zijn stok onder een ski terecht. Met een vreemde capriool zag ik hem vallen, een soort koprol makend. Het zag er heel ongemakkelijk uit en dat bleek ook; schouder geblesseerd. Hij probeerde het nog even, maar al gauw ging het niet meer en we besloten de groene piste te nemen naar Prapoutel om daar even te chillen op een terras. De pijn werd er niet minder op, dus hij gaf de pijp aan Maarten. Nu waren we met twee auto’s gekomen dus hij besloot naar de stad terug te rijden. Hij bezwoer me dat dat best ging en dat ik rustig kon blijven. Ik begeleidde hem naar beneden en nam vervolgens weer de lift om de rode Clapière te doen. Die liep het eerste stuk over een soort smalle graat om vervolgens een keuze te bieden tussen de zwarte Bedina, een leuke zwarte die door de bossen slingert en een blauwe overgaand in een groene, ook tussen de bomen. In beide gevallen kom je terug in het dorp, waar je langs de appartements-gebouwen skiet. Als je daar iets huurt, stap je direct de piste op.

null

null

Einde van een mooie dag

De rest van de middag vermaakte ik me prima op de pistes, kriskras skiënd naar Pipay en Praputel. Inmiddels had ik hier zo ongeveer alle pistes wel gezien, maar het was een genot om ze steeds weer te nemen. Aan het eind van de middag nam ik een afsluitend biertje op een terras aan de zo typisch Franse “front de neige”, oftewel de rij terrassen voor de ski in, ski out-appartementen onder aan de pistes. Een geweldige eerste dag. Mijn Franse vriend had gelijk: wat een leuk gebied! Bij thuiskomst bleek de dag voor hem toch niet zo goed te zijn afgelopen; hij was toch even langs de dokter geweest en liep met een mitella; zwaar gekneusd.

Tweede dag genieten

De volgende ochtend stond ik al vroeg weer bij de liften, nieuwsgierig als ik was om de oosthellingen aan de kant van Le Pleynet te ontdekken. Vanaf de Col du Pouta dook ik dus de rode Orsière op, die zo vroeg al lekker in het zonnetje lag.

null

En man, wat een gave piste is dat! Breed en precies de goede helling om heerlijk te carven. Ik kwam de piste niet meer af en deed hem keer op keer, in de beide varianten.
null

Van de Col du Pouta kun je overigens ook de Vallon du Pra doen, een lange zwarte. Na het moeiteloos carven was ik wel toe aan een uitdaging. En dat was het: hij is lang en steil. En wat een prachtig zicht op de bergwereld, zeg. Na de die piste was ik wel klaar voor een verdere afdaling naar Le Pleynet op 1450 meter. Dat zag er uit als een wat grotere plaats, veel appartementen zo te zien.

null

Aangezien ik er niet was om de architectuur te bewonderen kwam ik niet verder dan het terras onder aan de piste voor een kop koffie. Het sfeertje was uitgesproken dorps: de uitbaatster kende iedereen bij naam en leefde vol oh’s en ah’s mee met een vaste klant die vertelde dat hij onverhoopt naar huis moet omdat er was ingebroken in zijn huis. De ski-industrie voelde ver weg.

Meer lekkers

Inmiddels hadden de zeer lenteachtige condities op deze hoogte toch gezorgd voor wat pap op de piste. Tijd om het hogerop te zoeken. Ik deed twee lichtblauwe, waarvan de Rosée des prés deel uitmaakte van de “Itinéraire de l’écureuil”, oftewel de Eekhoornroute, een twee uur durende ronde van Le Pleynet naar Prapoutel en vice versa over groene en blauwe piste. Op die manier kunnen beginnende skiërs door het gebied skiën. Dat zie je lang niet in ieder skigebied.

null

Daarna was het weer tijd voor uitdaging: ik deed de boardercross. Altijd even leuk om te doen. Vervolgens ontdekte ik opnieuw een leuke rode die dus hoognodig een paar keer gedaan moest worden.
null

Op de weg terug naar de Col du Pouta kwam ik zowaar een sleepliftje tegen met aan het eind een korte klein-maar-fijn zwarte piste.
null

En ook daarna kon ik de oosthellingen nog niet gedag zeggen, omdat ik weer belandde op de rode Orsière, die me aan het begin van de ochtend zo bevallen was. De honger duwde me uiteindelijk de Col over naar Le Chalet des Oudis voor een late lunch. Opnieuw een groot terras, opnieuw vrij eenvoudig maar erg lekker en opnieuw aantrekkelijk geprijsd.
null

null

null

De rest van de middag bracht ik door op de rode pistes boven Prapoutel. Allemaal heerlijk, hoewel ik eenmaal ongewild belandde op de Noisette, een zwarte buckelpiste. Dat was werken. Even niet goed op het pistekaartje gekeken, want daar staat namelijk precies op welke zwarte pistes buckelpistes zijn en wel niet. Alles is trouwens heel goed aangegeven, viel me op. Duidelijke bewegwijzering en waarschuwingen.
null

null

De dag eindigde opnieuw in Prapoutel op een terras in de zon, waar ik voor mezelf vaststelde dat ik, een beetje onverwacht, twee geweldige skidagen had gehad in een gebied dat me enorm was bevallen en waar ik graag nog eens terugkom.
null

De balans

Les 7 Laux is met zijn 120 kms aan piste niet groot, maar ook niet heel klein. Het is een opvallend evenwichtig gebied; er is ongeveer evenveel groen/blauw als rood/zwart. Het gebied zit logisch in elkaar, ik heb vrijwel nergens hoeven klunen en er zijn weinig vlakke paden. De pistes zijn gevarieerd en binnen de kleuren ook nog onderscheidend: zo zijn er bijvoorbeeld lichtrode, rode en dieprode afdalingen. Het is eigenlijk geschikt voor iedereen, beginners hebben veel keus en kunnen zelfs een tochtje maken, gevorderden kunnen zich uitleven op de uitdagendere rode en zwarte pistes, waarvan er, de varianten meetgeteld, maar liefst 12 zijn. Het is landschappelijk mooi, met uitzicht op de rotsige randen van het Chartreusemassief en op het brede Isèredal.

null

Het gebied is goed bereikbaar, want de snelweg ligt aan de voet van de klim. De liften zijn over het algemeen modern en er heerst een relaxte sfeer. De dorpen zijn niet authentiek, maar zeker niet lelijk en er is veel ski in - ski out. Op de pistes zijn maar weinig restaurants, maar je kunt in de dorpen onderaan de pistes ook eetgelegenheden vinden. Ik heb er twee keer lekker en niet duur gegeten. Op meerdere plekken zijn overigens picknickplekken gemaakt.
null

De liftpas was ook goed geprijsd; een pas voor twee dagen kostte me €65. Dat was goed waar voor mijn geld vond ik. Voor een hele week is het gebied net te klein, hoewel ik me er bijvoorbeeld met het gezin goed een week zou vermaken. Kilometervreters zijn na een paar dagen uitgekeken, in de zin dat je dan niks nieuws meer ontdekt. Er zijn echter heel wat pistes die je steeds opnieuw wilt doen. Ook off-piste skiërs kunnen er, mits voorzien van de juiste kennis en materiaal, hun hart ophalen. Ik heb heel wat fransen gesproken die zeiden dat het gebied daar zeer geschikt voor was met de juiste condities. De Nederlanders die ik sprak, voor zover er Nederlanders waren, zeiden eigenlijk allemaal hetzelfde: een onbekend gebied, maar wat een aangename verassing. En precies zò was het voor mij ook. Ik zou willen zeggen: Les 7 Laux, merci et au revoir!

Ruud
droomt het hele jaar van witte bergen. Altijd bezig met het plannen van nieuwe trips, blogt hij over wintersport wetenswaardigheden.

Plaats een reactie

Hebben we hier niet de Franse evenknie van Pila? Die indruk krijg ik obv je verslag en de foto’s ;).

Wannabe Dolomietenkenner... || Carv gebruiker

Niet qua hutten dan toch, @Roy83!
Maar leuk blogje weer. Les 7 Laux komt ook op de ToDo-list.

Ken het wel… wij waren er een 20 tal jaren geleden voor een zomer wandelvakantie van 3 weken. Ze gaven er de appartementen weg voor bijna geen geld (om ook in de zomer wat inkomsten te genereren natuurlijk). Leuk om te lezen dat het ook een leuk ski gebied is.

Voor een week ook prima te doen hoor Ruud, er is zelf nog behoorlijk wat off-piste. :-)

Die komt ook bij mij op de lijst! De liftinfrastructuur is best goed volgens skiresort.info. Qua pistekaart deed het me heel erg aan Courmayeur denken, al is dit gebied wel wat groter.

Superleuk skigebied! Thuishaven van de kleinschalige Nederlandse wintersportaanbieder Sneeuwfun.nl die hier in de schoolvakanties ook Nederlandstalige ski- en snowboardlessen aanbiedt (ik heb geen aandelen! :-)).

*bericht bewerkt door PaulP op 06 mrt 2019 10:46

Klinkt als een leuk gebiedje.
Maar als ik snel de pistekaart scan lijkt het aandeel rood/zwart toch wel wat groter dan blauw/groen. Wat ik dan een positief gegeven vind! ;-) En die 120km piste, leken die ongeveer te kloppen?

...ski-addict...

@Roy8
@ThomJ
Ik ken Pila nog niet: staat op mijn lijstje 😜
@maik100
Vind ik altijd lastig inschatten die kilometers: het gebied voelt niet heel groot aan, maar je kunt lekker heen en weer skiën, de lay-out is heel logisch.

Blogger, skiër, verslaafd :-)

Wat een fijn verhaal! Ik krijg enorm veel zin om hier te gaan skien.

Volgend jaar jaar druk met lezers van dit verhaal!
Igg gezellig.

Klinkt als een leuk gebied om met onze zoon heen te gaan in de beginjaren als hij nog niet veel meters gaat maken. Of zo’n gebied waar je als 2e of 3e keer in een seizoen eens een paar dagen heen gaat.

Leuk verslag in ieder geval. Het heeft mij enthousiast gemaakt. Ik ga deze zeker onthouden!

🏂

Erg leuk verhaal. Ik ben er trots op, dit stationnetje, ik heb er leren skien na m’n veertigste…, 7 jaar achter elkaar. Nu ga ik er nog steeds graag heen voor een zondagje of woensdagmiddag. 40 minuten rijden! Ha! Tot ziens in Prapout maar niet allemaal tegelijk hè!

Leuke blog!
Kreeg meteen zin om mijn spullen te pakken en te gaan…:)
Deze gaat op het lijstje voor een shortski eind dit jaar, begin volgend jaar.

Sneeuwalarm

Ontvang gratis een sneeuwalarm per e-mail van jouw bestemming in aanloop naar je wintersport vakantie! De meldingen stoppen automatisch na je vakantie.

Plaats een reactie