"De makkelijke weg" en "We doen er eentje"
Dikke kans dat je geen idee hebt waar ik het over heb als ik zeg: “de makkelijke weg,” “de kant van Dorfgastein” of “James Browns first law of ski”. Het zijn namelijk verwijzingen die alleen een klein groepje medewintersporters begrijpt. Iedereen heeft ze wel, van die uitdrukkingen die alleen een groepje ingewijden snapt. Ze zijn ontstaan omdat iemand iets zei dat je bijbleef of omdat er iets geks gebeurde. Geen mens snapt wat je bedoelt als je de situatie niet hebt meegemaakt!
James Brown first law of ski
Een paar jaar geleden was ik een paar dagen skiën met een groepje waar ook een paar Engelsen in zaten. Het was beregezellig en ik genoot van de Britse humor. Op een prachtige ochtend deden we de ene heerlijke afdaling na de andere en aan het eind van een geweldige ribbeltjespiste kwamen we vlak na elkaar met grijnzende koppen in grote bochten beneden. “Wow”, bracht ik gelukzalig uit, toen ik geremd had. “That was not bad at all “, zei James, één van de Britten, onderkoeld Engels naast me. “Yes, James Brown first law of ski”, antwoordde zijn maat Steven. “Sorry?”, zei ik. “James Brown first law of ski? What do you mean?” Als antwoord barstten ze in zingen uit: “I feeeel good, so good!” Gevolgd door een gulle lach. “Skiing is all about feeling good, man” Die kende ik nog niet en ik vond ‘m meesterlijk. Sindsdien denk ik bij een goeie afdaling regelmatig: “Dat was een James Brown”.
De makkelijke weg
We waren met vrienden op wintersport. Na een paar pistes wilden er twee op een terras aan de koffie. Dat zeiden ze, maar de rest van het gezelschap vermoedde een heimelijk Apfelstrudelverlangen. De dames in kwestie hadden op de pistekaart een hut gezien boven het dorp waar ze “aan de koffie” wilden. Wij wilden nog skiën en gingen nog een piste doen. We stelden voor dat we samen de rode piste namen die met een grote bocht beneden uit kwam en dan hoefden zij alleen nog het liftje te nemen en een klein stukje naar het hutje te skiën. Maar nee, ze hadden een ander plan: er was ook een blauwe piste die rechtstreeks bij de hut uitkwam. Wij dachten van niet, maar zij waren pertinent: “We nemen de makkelijke weg!” Dat werd later een gevleugelde uitdrukking voor appeltaart eten na veel ontberingen. Want de blauwe piste bleek een skiweg waar een heel stuk geprikt moest worden en toen ze ook nog van het pad afraakten moesten ze tussen de bomen omhoog klunen naar de hut. Sinds die tijd zeggen we regelmatig: ”nemen we de makkelijke weg?” als we hebben afgezien en trek hebben in Apfelstrudel.
We doen er ééntje
Een paar dagen skiën met drie vrienden. Dat betekent lekker knallen, maar ook lekker après-skiën. Nadat het al twee keer flink raak was geweest qua après-ski, gingen we het de derde dag rustig aan doen. We waren ’s morgens al vroeg begonnen met skiën, want volgens het weerbericht zou het alleen ’s morgens mooi weer zijn en ’s middags gaan sneeuwen en ijzelen. Maar het weerbericht was vast niet door Roel gemaakt, want niets bleek minder waar: het bleef op wat vlokken na de hele dag droog. Waardoor we toch een lange skidag maakten. Het plan was: naar de wellness in het hotel, dan lekker chillen en dan uitgebreid eten in een restaurantje dat we nog niet kenden. Toen we om kwart over vier op weg naar het hotel langs de après-ski tent kwamen, hoorden we dat de stemming er daar goed in zat. “Doen we er ééntje?”, zei iemand van ons. “Ja, nou vooruit, ééntje moet kunnen, die wellness is tot laat open” “Maar ééntje dan hè?!” Het vervolg laat zich raden: om acht uur waggelden we na een enorm feest naar buiten. En dat terwijl we het altijd heel netjes houden. Echt waar! Sinds die tijd staat “we doen er ééntje” synoniem voor een drinkgelag.
De kant van Dorfgastein
Toen het maken van video’s voor de site nog een beetje in de kinderschoenen stond, heb ik me ook een paar keer gewaagd aan het maken van filmpjes. Al snel bleek dat dat niet mijn ding is. Ik heb niet zoveel gevoel voor beeld, hoewel ik best aardige foto’s kan maken, al zeg ik het zelf… Maar het maken en monteren van bewegend beeld is niet mijn sterke punt. Ik vond het voor de camera staan ook vervelend; laat me spreken voor een groep mensen en ik draai er mijn hand niet voor om, maar zodra die camera op me gericht staat klap ik helemaal dicht. Alles moest 15 keer over voordat er iets op beeld stond dat ergens op leek. Zo gingen we een filmpje maken toen we op gezinsvakantie waren in Dorfgastein-Grossarltal. We stapten van de ski’s en ik liet me filmen door mijn oudste terwijl ik een paar regels tekst zei over dat deel van het skigebied. De tekst begon met “We staan hier aan de kant van Dorfgastein”. Omdat ik me werkelijk constant versprak moest het opnieuw en opnieuw en opnieuw. Steeds opnieuw klonk het: “We staan hier aan de kant van Dorfgastein”. Eerst kreeg iedereen de slappe lach. Daarna raakten we allemaal geïrriteerd, zodat mijn oudste de camera boos aan zijn zusje gaf en mijn vrouw onze jengelende jongste alvast mee nam naar beneden. Sindsdien staat “We staan hier aan de kant van Dorfgastein” bij ons voor een klus waar je beter niet aan kunt beginnen.
Lot of people today
Ik skiede met een groep Nederlanders en Vlamingen in Noorwegen. Wat een trip was dat, zeg. Geweldig en oogverblindend. We deden meerdere skigebieden aan en genoten van de natuur, de uitzichten en de relaxte manier van wintersporten van de Noren. Geen grote skigebieden, geen mega infrastructuur, geen vreetschuren en vooral geen massa’s mensen. In het achterland van Ålesund bezochten we Stranda, een klein skigebied dat nog in ontwikkeling is. We werden er vriendelijk ontvangen door twee Noren die ons het één en ander vertelden en ook aanstipten dat er in Noorwegen nooit zoveel mensen op de pistes zijn. “But today there are a lot of people” voegde één van hen er in zangerig Scandinavisch Engels aan toe. De groep werd in tweeën gesplitst en daar gingen we. We gleden naar de stoeltjeslift waar zes mensen stonden te wachten. “You see; a lot of people today”, zei onze begeleidster me een blik van “jullie treffen het niet vandaag”. Wij keken elkaar aan en grimasten. Gedurende de hele dag dat we in Stranda skieden - overigens, wàt een prachtig uitzicht vanaf de pistes op de fjorden! - kregen we bij ieder groepje medewintersporters dat gespot werd te horen van onze begeleidster: “Yes, today a lot of people” We moesten er om lachen; er was geen hond. Of geen kat, zoals de Vlamingen zeggen. Bij het naderen van een lift waar twee mensen staan mag ik sindsdien graag op merken: “A lot of people today!”
Plaats een reactie
Je had er bij moeten zijn, denk ik 😉
Oh heerlijk, die taal die enkel jij en je vrienden (denken te) begrijpen… :)
Wij hebben zo “ons 11-uurtje”. Rond 10:30 uur kijken we elkaar aan met de veelzeggende boodschap dat er uitgekeken moet worden naar een terrasje omdat het bijna 11 uur is. Stipt 11 uur wordt er een biertje, glühwein of (heel soms) een koffie gedronken… :)
Dat “we doen er nog eentje”, het tegenovergestelde betekent. (Met al dan niet alcohol) zal wel universeel zijn. Kan me niet heugen dat wanneer het zo gezegd werd, het ook bij 1 bleef. Of dit nu een piste, een mtb of snowboard afdaling, alcohol oid was
Vaste prik tijdens het skiën met vaste groep vrienden als we bij een splitsing komen: Moeten we links aanhouden???.. Ja, of rechts uittrekken…
@Piefke Plop plop
‘Deze pakken ze niet meer van ons af’
Dat is bij onze groep de uitdrukking als we bij een dag waarbij het weer zo slecht is dat je eigenlijk beter binnen kan blijven we toch weer een mooie afdaling gedaan hadden, of wanneer we ploeterend beneden komen van een piste/route die eigenlijk iets te moeilijk is voor ons.
We zeiden het al wel eens tegen elkaar. Maar het werd een jaar of tien geleden pas echt een ‘blijvertje’ toen ik in Fiss aan het einde van een skidag met flink wat ‘uitdagingen’ was gevallen en met de helikopter afgevoerd moest worden.
Terwijl ik daar lag met - wat later bleek flink wat gebroken ribben en een ingeklapte long - was de stemming wat bedrukt. ‘Deze pakken ze niet meer van ons af’ zei ik vlak voordat ik aan boord gehesen werd. De Oostenrijkers begrepen niet waarom er zo gelachen werd. Dat lachen deed trouwens wel verrekt veel pijn op dat moment, maar was het wel waard.
Ik dacht bij “James Browns first law of ski” eigenlijk dat als je even stilstaat, met je gezicht naar de zon moet gaan staan.
“Krijg ik slepie of moet ik steppen?” spreekt wel voor zich in ons gezelschap van snowboarders en skiërs.
Een iets vreemdere is onze variant op de James Brown van de blog. Meestal komt er rond het einde van een heerlijke dag dat heerlijke gevoel dat het een heerlijke dag was. En als die dan ook nog samen valt met een heerlijke piste en iedereen is een beetje bij elkaar, begint vaak 1 iemand ermee en weet meteen iedereen wat er bedoelt wordt en gaat iedereen mee doen. Wat?
Anders dan “als halve zolen de piste af” kan ik het niet omschrijven: de een doet een aap na (oeh oeh AAH AH AH!!!), inclusief apenarmen, de ander is ineens Peter R. de Vries (don’t ask…), nog een ander doet kleine snelle sprongetjes. Ieder heeft zo zijn eigen dingetje. En het komt allemaal door de vakantie in Ortisei in 2009. Daar is destijds een filmpje gemaakt waar dit voor het eerst gebeurde, en nu zijn we verloren. Heerlijk. Dan weet je dat het een heerlijke dag was…
Komende vakantie? Terug naar Ortisei, na 10 jaar…
Mocht je daar tegen het einde van een mooie dag een bende halve zolen naar beneden zien glijden; sorry…
"Veel ridderpunten weer vandaag!"
Galante acties waarbij handschoenen, zonnebrillen of kinderen worden opgeraapt. Gevallen skiërs worden geholpen met opstaan en bij elkaar zoeken van ski's en stokken, kinderen in en uit de stoeltjeslift worden getilt e.d.
*bericht bewerkt door FLS70 op 15 nov 2019 10:18
Fun Lovin' SkierBij ons hebben we de term 'fresh 'n fruity'. Stamt uit een vakantie in PDS, nog ochtend op een zonovergoten terras, waar een Engels meisje in de bediening stond. Wij lekker op het terras zitten in een ligstoel en ze komt de bestelling opnemen. Er kwam toch een alcohol walm af! En vervolgens al zwalkend weer naar binnen lopen en er kwam ook weinig zinnigs meer uit. We zeiden dat ze niet zo heel fresh n fruity was, maar dat snapte ze niet.
Iedere keer als we nog in PDS zijn en naar die tent gaan is het: zullen we even bij fresh n fruity langs gaan? En als je je belabberd voelt na een gezellige avond, vinden we onszelf ook nog steeds niet heel fresh n fruity.
*bericht bewerkt door Tiny-M op 15 nov 2019 10:21
Goed stukje, Ruud. Met name het gedeelte: 'we doen er ééntje'. Prachtig, herkenbaar!
*bericht bewerkt door MichaelR op 15 nov 2019 11:08
A Little party never killed nobody@Piefke Plop plop
RFKANGOO op 15 nov 2019 08:32
👊
@Piefke Plop plop
RFKANGOO op 15 nov 2019 08:32👊
Piefke op 15 nov 2019 11:24
👊
“Wij drinken geen alcohol voor de 12 in de klok zit”.
Maar het duurde niet lang voor 11:12u ook werd goedgekeurd en nu is 10:25u ineens 12 over 15 over 10. M.a.w. een biertje kan nu altijd :-)
Leuk dit!
Wij gebruiken de uitdrukking ‘zo, ik heb wel een apfelstrudel verdient nu’ al jaren met zeer grote regelmaat. Iemand in ons gezelschap kon niet skiën, wilde niet op les en bleek bovendien ook nog hoogtevrees te hebben. Dat was geen feestje, voor haar niet én voor de rest van het gezelschap (dat zich min of meer verplicht voelde om haar op sleeptouw te nemen) ook niet. Vandaar dat we veel horecamomentjes hadden die vakantie. Waarbij de dame in kwestie dan telkens zei ‘zo, ik heb wel een apfelstrudel verdient nu’ en dus meerdere keren per dag apfelstrudel zat te eten 🙈
Sindsdien zeggen we dit als we een enorme inspanning geleverd hebben en we zelf vinden dat een beloning daarvoor op zn plek is. Ook buiten de wintersport trouwens!
We stappen net uit de lift. Q: “waar gaan we heen?”, A: “naar beneden!”. Vaste prik, elke keer.
7 snowboardende 40-ers op wintersport… De Sneeuwsnuivers noemen we onszelf. Lijnen trekken, Dol op poeder! (sneeuw)
Een "klein" biertje doen mag onder de voorwaarde dat we bij de lift zijn voordat hij opengaat!
En ik ben de Snuifmeester! Zo genoemd omdat ik de boel regel en van beroep leraar ben.
Als dank voor alles kreeg ik een mooie hoodie met deze tekst groot in roze glitter, Beter wordt het niet!!
*bericht bewerkt door nils3 op 16 nov 2019 00:18
Mijn dochter van toen 10 versprak zich toen we bij het appartement in het dal aankwamen: “Er ligt hier allemaal mand en zodder!” (Zand en modder).
Later verbasterd tot “Snodder” (sneeuw en modder).
Ik heb een darmhandicap en hou daarom altijd de toiletvoorzieningen in de gaten en het kan soms zijn dat ik in 1 rechte streep op de eerste de beste toiletten afspeer… ⛷💨
Op het moment dat mensen in de groep een beetje moe worden of dorst krijgen, is het altijd:
Hubert, moet jij niet naar de wc?
Of te wel ☕️🍻
Een van de vrienden, Henk, kwam eens buiten de piste terecht, helemaal in de tiefschnee, skies kwijt. Sindsdien noemen wij een spectaculaire of grappige val steevast een “Henkie”
Wij hebben er een paar: een bakkie voor (meer afdalingen gedaan of een ‘sérieux’ voor liggen), de gevaarlijke route nemen (via terras/ kroeg/ pub terug naar het appartement), in de basishouding (nooit stoppen in de schaduw; altijd met je gezicht in de zon), nog even een balkonscène doen (iets eerder stoppen om nog even na te genieten van de laatste zonnestralen op het balkon).