'First track' in Obertauern

Er zijn van die dingen die maar niet willen lukken. Die je je voorneemt, maar nooit doet. Voor mij was één van die dingen ’s morgens vroeg vóór het openen van het skigebied op de piste staan, in marketingtaal ook wel “First Track” genoemd. Ik heb het in meerdere gebieden al geprobeerd te doen, maar er was altijd wel wat. Twee keer was het weer te slecht, één keer was de lift kapot en één keer was ik ziek.

Eindelijk

Dus toen ik de afgelopen dagen op shortrip in Obertauern was en daar de gelegenheid kreeg om eindelijk eens op de piste te staan voordat de liften open zijn, heb ik niet geaarzeld. Ook al moest ik de wekker na een te korte nacht vroeg zetten, wat als avondmens echt niet mijn ding is. Aangezien bij de First Track een brunch is inbegrepen, hield ik het na het opstaan maar bij een kop koffie en wat yoghurt. Dat ik evengoed nog niet goed wakker was bleek toen we om even over half acht klaar stonden bij de Schaidbergbahn en ik slaperig Scheissberg las….

Obertauern style

In Obertauern is de First Track een beetje anders dan in andere gebieden. Zo openen ze maar 1 keer per maand een lift voor de First Track. Iedere keer een andere lift en dus andere pistes en je moet je er van tevoren voor aanmelden. Er waren zo’n 30 wintersporters op afgekomen. We werden ontvangen door iemand van het Tourismusbüro, die vóór de lift openging een ontvangstpraatje hield en meldde dat hij desgewenst feedback gaf over skitechniek en tips over het skigebied. Om kwart voor acht konden we de lift in, van waaruit we zicht hadden op de zwarte piste, één van de twee afdalingen die je nemen kon. Aangezien het de eerste afdaling van het seizoen zou worden begonnen we eerst met de blauwe, die de naam Autobahn droeg. Dan weet je wat je kan verwachten: breed. Maar zo ’s morgens vroeg dus zonder de bijbehorende drukte. Hij lag er zoals verwacht strak bij. Afzetten en gaan!

Yes, yes, yes!

En, man o man, wat is het ieder jaar toch weer een supergevoel om de eerste bochten te maken! De eerste twee zijn onwennig maar dan is het er weer. Brede bochten op een strakke piste, de bergwereld om je heen: er is weinig dat daaraan kan tippen. Die dertig man op twee pistes vind je niet erg terug, dus regelmatig hadden we het gevoel dat we alleen op de pistes waren. Wat ook gold voor de stoeltjes, daar glij je zó in. Na een paar blauwe afdalingen werd het tijd voor de zwarte. Die bleek lichtzwart, dus prima te doen. Wat een fantastisch begin van de dag was dit zeg! Berg op, berg af, berg op, berg af, in een heerlijke cadans. En dan troffen we het ook nog eens met het weer: er was sneeuw voorspeld en slecht zicht, maar de dag begon droog met hoge bewolking.

Bekende Duitse

Gaandeweg was het ons opgevallen dat er een bepaalde “buzz” was rondom een lange skiester in een geel pak. Die ging wel heel soepel naar beneden; wat een snelheid en wat een techniek! Boven bij de lift gingen mensen ook met haar op de foto. Het bleek Maria Höfl Riesch te zijn, oud wereld- en olympisch kampioene op de Super G en de afdaling. Ons muntje viel; dáárom kan ze zo goed skiën! Eerlijk gezegd volg ik de skisport niet heel erg, dus er ging bij mij niet direkt een belletje rinkelen. Maar aan de reacties te zien van de Duitse en Oostenrijkse wintersporters om ons heen was ze een Bekende Duitse. Er werd ons verteld dat ze ‘Schneebotschaftlerin’ was voor Obertauern, sneeuwambassadeur dus. Je zal het maar zijn, zeg. Hoewel ik me bij de taakomschrijving niet 1,2,3 van alles kan voorstellen. Hoe dan ook, iedereen wilde met haar op de foto. Wij schoven maar gewoon aan; leuk als souvenir op de foto met Maria.

Brunch

Al skiënd had ik totaal niet op de tijd gelet. Aan het eind van de zoveelste heerlijke afdaling, stond er beneden bij de lift ineens een hele groep mensen. Die stonden al te wachten tot de lift open ging. We konden nog net één keer naar boven. Inmiddels was de lucht volgelopen en een gure wind stak op. Tijd voor de brunch. We skieden langs de stoeltjeslift, waar inmiddels een rij stond van medewintersporters die “onze” lege pistes gingen bevolken. Ik stapte van de ski’s en stapte de HeuStadl binnen, een vlak naast de lift gelegen hut. Daar schenen ze te denken dat we bijgevoed moesten worden na een poolexpeditie, want er stond een heel groot brunchbuffet op ons te wachten. Eiergerechten in alle soorten en maten, kwark, yoghurt, vele soorten kaas, worst en brood, burgers, soepen, rauwkost, hartige en zoete broodjes, vruchtensappen, het hield niet op.

Balans

Al met al was het ‘First tracken’ hartstikke leuk om te doen. Je voelt je toch een soort VIP, zowel op de pistes als bij de brunch erna. Leuk genoeg in ieder geval om het nog eens te doen. Het is heerlijk om even heerlijk te knallen op zo goed als lege pistes. Overigens vond ik het wel prijzig: de First Track in Obertauern kost € 69,- p.p. Daarbij is de liftpas niet inbegrepen, maar wel de brunch, die zo copieus is dat je daarna echt niet meer hoeft te lunchen. Wat uiteraard ook nog uitmaakt is hoeveel pistes en liften er open zijn. In Obertauern hadden we er nu dus twee. Dat lijkt niet veel, maar voor die anderhalf uur was het wel prima. Het waren zalige pistes, die je keer op keer kunt doen. Al met al een heerlijk begin van mijn skiseizoen!