Column: El Salvador

Ruud op 11 februari 2020· 9 reacties

null

We skiën na een paar afdalingen in de schaduw de zon weer in. “Lekker dan”, zegt mijn dochter, “en wat een gave afdaling ook.” Waar ze absoluut gelijk in heeft. Als ons groepje compleet is overleggen we even. We wilden verder naar beneden skiën, maar we kunnen ook in de stoeltjes stappen en in de zon blijven. De keus is gauw gemaakt.

Ontdekken

Vandaag freewheelen we; dit deel van het grote gebied kennen we niet en we skiën rond zonder plan. Alle pistes zijn hier heerlijk, de sneeuw is geweldig en het landschap betoverend. Een skigebied ontdekken is sowieso ongeveer het leukste dat er is. In de stoeltjes kijken we toch eens op de kaart. Die is Italiaans onduidelijk. Moeten we nou na deze lift overstappen op weer een lift of komt er toch een piste? En hoe
lopen die pistes daarna nou? In welke richting loopt dit blauwe lijntje? Als we bijna boven zijn zien we het; we mogen skiën. Een korte blauwe piste en dan staan we weer bij een liftje. Een oud tweezits beestje dit keer dat ons langzaam omhoog takelt. Onder ons slingert de piste door een kloofje. Wow! Dit deel van het gebiedje voelt als een Sinterklaassurprise waar steeds een nieuw cadeautje uit tevoorschijn
komt.

Het oude tweezittertje
Het oude tweezittertje

Pech

Langs de lange slingerende rode die volgt ligt een hut met een aanlokkelijk terras. Mijn zonen slaan al af, die hebben natuurlijk weer honger, maar ik zie dat mijn dochter al is door geboard. Verder dus maar. Er zal nog wel een hut komen. Ik gebaar naar de jongens dat we doorskiën. Als we onderaan de piste komen wordt het veel vlakker. “Niet leuk voor de snowboarder onder ons”, denk ik nog als ik de snowboarder in
kwestie zie zitten langs de kant van de piste. Met haar handen om haar hoofd, duidelijk zwaar gefrustreerd. “Niet de bindingen hoop ik?”, zegt mijn oudste al langsglijdend. Dat is niet zomaar een gok, want ze heeft deze week al twee keer eerder gedoe gehad met die dingen. Ze heeft er uiteindelijk zelfs een nieuwe op laten zetten gisteren.

Een redder in nood

Als we om haar heen staan, horen we wat er aan de hand is. De schoen zat los en ze was gaan zitten om hem strakker te doen, om er vervolgens achter te komen dat ie stuk was. De draad waarmee je hem vasttrekt is gebroken. Zo te zien niet repareerbaar op dit moment. Nou dat weer! Terwijl de dochter hartgrondig zit te vloeken, schiet ik in de regelmodus: Waar zijn we precies en hoe komen we hier vandaan naar huis? Geen dorpje in zicht, geen skishop te zien. Kan mijn in het appartement gebleven echtgenote hier ergens komen met de auto? Taxi? Bus? Terwijl we staan te overleggen, merk ik voor het eerst de man op die in ons groepje naast mij staat. In de commotie had ik eigenlijk aangenomen dat het mijn dochters vriend was, maar die staat verderop de pistekaart te bestuderen. “I don’t speak English, only Spanish”, zegt de man met een stevig accent, terwijl hij een soort bankpasje uit zijn zak haalt. Hij heeft een opvallend rood met gele ski-jas aan. De kleuren van de Spaanse vlag. Hij kijkt mijn dochter indringend aan en knikt naar haar, wijzend op het plastic kaartje. Alsof ie om toestemming vraagt om haar aan te raken. Om het kaartje zit iets grijs gewikkeld: ductape! Hij knielt, trekt de tape van het kaartje en wikkelt het vele malen strak om de skischoen. Dat houdt wel een paar pistes, begrijp ik uit zijn woorden. We lachen vol ongeloof om zoveel toeval, bedanken hem, ik sla hem nog op de schouder en roep drie keer “Gracias!” en weg is ie. Ons in lichte verwarring achterlatend. Waar kwam díe
ineens vandaan, zeg?

Met ducktape kom je ook beneden
Met ducktape kom je ook beneden

Op de terugweg

“Ja maar, hoe dan?” vraagt mijn dochter als ze weer op haar boardje stapt. Om het lot niet verder te tarten nemen we de eerste stoeltjeslift weer terug. In de lift kunnen we er nog niet over uit. Wat een toeval! “Zou ie Jesùs heten?”, zeg ik, in een mix van ongeloof en grap. “Zag er wel zo uit, met zijn baard!”, zegt mijn schoonzoon. “Het was een engel, een reddende engel”, zwijmelt mijn dochter. “Eerder een goed voorbereide professional”, zegt mijn oudste, die altijd nuchter en rationeel blijft. Op de piste doen we heel kalm aan, steeds bij dochterlief informerend of het wel gaat. Na een paar keer is ze het zat en meldt dat we ons geen zorgen moeten maken. “Ik kom er wel mee thuis, hoor.” Stoere
meid. Maar ik zie dat ze behoedzaam haar bochtjes maakt. Als we een afdaling verder op een smal punt de bocht omkomen zien we opeens iets bekends; jassen in de kleuren van de Spaanse vlag. Een stuk of zes. Eén van hen op een zitski. In de verte staat onze redder naast een skiër met één been en skikrukken. Aangezien we er niet door kunnen - het is steil, smal en bobbelig en er liggen twee skiërs op een heel onhandige plek - glijd ik naar de zitskiër en spreek hem aan. Onze redder blijkt één van de begeleiders te zijn van het groepje. De zitskiër gebaart naar mijn dochter: “Alles oke?” Die steekt haar duim op en vouwt haar handen als teken van dank. De zitskiër wijst op onze redder die wat lager staat. “It was He”, zegt hij in gebroken Engels. “Es el Salvador, es Jesùs!”, grap ik in mijn beste Spaans. Mijn buurman lacht: “Is no Saviour, is Juan.”

Eind goed al goed

Als we anderhalf uur later bij de piste bij ons appartement aankomen, nemen we de schade op. Het tape heeft het gehouden maar het komt inmiddels wel los. “Je hebt in ieder geval een mooi verhaal voor mama”, zeg ik tegen mijn dochter. “Gered op de piste door Don Juan.”

Ruud
droomt het hele jaar van witte bergen. Altijd bezig met het plannen van nieuwe trips, blogt hij over wintersport wetenswaardigheden.

Plaats een reactie

Ducttape, samen met tie-wraps en WD-40 de 3 wereldwonderen :)

Born to Ride

Heerlijke column weer! Ik voel me na de eerste alinea onderdeel van jullie groepje op de sneeuw in de zon…

Om het kaartje zit iets grijs gewikkeld: ducktape!

Wel zielig voor die eendjes die hun leven hebben moeten geven voor het gaasband / duct tape.

Misschien moet ik de duct tape ook maar in mijn "ehbo" set doen, er zat altijd al een multitool en een sterke veter in, speciaal voor de ridderpunten.

*bericht bewerkt door BijvanderF op 11 feb 2020 10:39

Handtekening forum

Weer super geschreven @ruud, heerlijk!

Maar hebben jullie zelf geen ducktape mee? En voor die Boa sluitingen kun je gewoon een nieuw kabeltje kopen.

Maar aller makkelijkste blijven natuurlijk skistraps, die heeft iedere skiër toch bij zich?

https://cdn.wintersport.nl/forum/26/87f6f7e45b7b57746f75bcac...

undefined

Maar hebben jullie zelf geen ducktape mee? Maar aller makkelijkste blijven natuurlijk skistraps, die heeft iedere skiër toch bij zich?

Beste Slim

Tot nu toe niet, maar voortaan wel vermoed ik :-)

Blogger, skiër, verslaafd :-)

Met velcro band moet dat ook wel lukken denk ik zo

@ruud

In welk skigebied speelde dit zich af? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Alvast bedankt voor de info.

@Marko2 waarschijnlijk Alta Badia, Val Gardena

In Tartiflette We Trust

@Marko2 En PW123
Inderdaad:in Arabba/Marmolada

Blogger, skiër, verslaafd :-)

Top column! Erg leuk lezen.

Het is o zo hard genieten.
Sneeuwalarm

Ontvang gratis een sneeuwalarm per e-mail van jouw bestemming in aanloop naar je wintersport vakantie! De meldingen stoppen automatisch na je vakantie.

Plaats een reactie