Olympische Winterspelen zonder natuursneeuw

Vorige week werd bekend dat de Olympische Winterspelen van 2022 in Peking worden gehouden. Na de Zomerspelen van 2008 is het de eerste stad die beide Spelen mag organiseren. De vraag die zich opdringt is, hoe zit het met de sneeuw?

Bergen geen noodzaak
Voordat we die vraag beantwoorden moeten we weten waar Peking de Winterspelen precies wil organiseren. De laatste edities leren dat het Olympisch ‘speelveld’ tegenwoordig verder reikt dan een stad-met-zijn-omliggende-bergen. Olympische Spelen als in 1964 en 1976 in Innsbruck waar alles zich in en om Innsbruck afspeelde zijn voorlopig verleden tijd. Dat ligt in het verlengde van een uitspraak van onze toenmalige kroonprins Willem Alexander die zich ooit hardop afvroeg waarom Nederland met zijn schaatshistorie ook niet de Winterspelen kon organiseren. Dat dit in co-productie met een Alpenregio zou moeten gebeuren was bijzaak.

De laatste jaren zien we dat er op een zelfde manier naar dit mondiale evenement wordt gekeken. De geschiktheid van een stad lijkt niet langer af te hangen van de aanwezigheid van bergen of een koud klimaat, maar meer van het geld dat een land ervoor over heeft om de juiste voorzieningen ‘aan te leggen’.

Sneeuw geen noodzaak
Dan kom ik uit op het bid van Peking dat de concurrentie aanging met Almaty in Kazachstan. Peking had het voordeel een deel van de infrastructuur uit 2008 te kunnen hergebruiken, terwijl de gemiddelde temperatuur in februari met +4 overdag en -7 's nachts maar weinig hoger ligt dan Almaty.

Dat de temperatuur geen doorslaggevende factor meer is bewees Sotsji vorig jaar al en daar eindigt het voordeel van Peking dan ook mee. Peking is 's winters normaal kurkdroog dus zal hoe dan ook moeten terugvallen op kunstsneeuw, iets wat de Chinezen waarschijnlijk niet als nadeel maar als uitdaging zien. De dichtstbijzijnde natuurlijke skipiste ligt in Xueshijie, op 50 kilometer van de stad en heeft een hoogteverschil van 35 meter. De andere skigebieden in de omgeving hebben maximaal 300 meter hoogteverschil (bron).

Het grootste skigebied van China - Wanlong - kent een hoogteverschil van 400 meter maar ligt 4 uur van Peking. Met andere woorden de regio kent geen wintersporttraditie. Net als in Sotsji zullen in korte tijd nieuwe ‘olympiawaardige’ skigebieden uit de grond gestampt moeten worden. Ook deze gebieden zijn door de droogte zonder uitzondering afhankelijk van kunstsneeuw. Dat verklaart waarschijnlijk waarom de meeste bestaande skigebiedjes pas 5 tot 15 jaar bestaan.

Almaty wel sneeuw en bergen
Almaty profileerde zich in de aanloop naar de stemming dan ook vooral op de sneeuw die daar normaal gesproken wél ligt. De 35mm neerslag die er gemiddeld in februari valt komt bijna helemaal als sneeuw omlaag. Shymbulak Ski Resort ligt op 25 kilometer van de stad, en met een bergstation op 3200m heeft dit skigebied meteen een hoogteverschil van 1000 meter.

En Almaty is al een grote wintersportnaam, maar dan als “Alma-Ata” zoals de stad tot 1994 werd genoemd. Op de hooggelegen Medeo ijsbaan werden vóór opkomst van de indoorstadions vele schaatsrecords scherper gesteld. Mede om die reden was de stad gastheer van meerdere EK’s en WK’s allroundschaatsen.

Opmerkelijke keuze
De keuze voor Peking durf ik qua natuurlijke rijkdommen op zijn minst opmerkelijk te noemen, en dan heb ik het nog niet gehad over de luchtverontreiniging in een stad waar sommige mensen zelfs binnen mondkapjes dragen. Waarschijnlijk worden er net als bij de Zomerspelen onorthodoxe maatregelen genomen als het tijdelijk stilleggen van industrie en verkeer of het kunstmatig opwekken van neerslag.

Nu zal de situatie in Almaty op andere vlakken ook zeker niet zaligmakend zijn, denk aan mensenrechten of corruptie, maar met een nieuwe keuze voor Peking lijkt duurzaamheid de grote verliezer. Beter benutten en meer doen met wat we hebben lijkt wereldwijd de grootste uitdaging van deze tijd, maar blijkbaar zijn bij de toekenning van belangrijke evenementen andere factoren veel belangrijker.