Column: Spröde lippen

We glijden uit de stoeltjeslift. Ha, mooi, de zon gaat weer schijnen. Wel meteen warm zeg! Eerst maar weer wat lippenspul opdoen. Even denken: “waar zit die stick?” Ik heb hem toch altijd in dat zakje linksboven? Overduidelijk nu niet, rechts dan? Na zoeken op meerdere plekken besef ik dat ik hem gistermiddag heb uitgeleend aan mijn liefhebbende dochter. Dan maar even zonder. We hebben ten slotte over een half uur afgesproken bij de Panoramastube.

Na twee lekkere afdalingen komt het terras in zicht. Dochter zit er al. Achter de Apfelstrudel. Toe maar! Na het uitwisselen van de piste-ervaringen, denk ik aan het terugvragen van mijn lippenstickie. Dochter gaat koortsachtig zoeken in al haar zakken. Ik zit stiekem te genieten, ik ben blijkbaar niet de enige die niet altijd alles direct kan vinden. Minder leuk is dat het gezoek niets oplevert: “Sorry, pap. Hij zit in mijn andere jas”. Ja, zíj heeft twee jassen mee, ten slotte past niet iedere jas bij elke broek. Luxepaardje. En onhandig bovendien, want nu heb ik mijn lippenspul niet. “Nou, geeft niet kind, ik koop wel even een nieuwe.”

Na nog drie afdalingen heb ik echt droge, branderige lippen. Nu eerst even langs dat winkeltje boven bij de lesverzamelplaats. “Grüss Gott, ich möchte ein eh, eine eh, Lippeneh…. “ Tja, wie heist das auf Deutsch? Ik kijk in het rond en zie ze al hangen, een hele wand vol met smeerseltjes en stickies. “Ach”, zegt de verkoper, “Sie haben spröde Lippen”. Vriendelijk lachend loopt hij mee. Als ik de prijzen zie, begrijp ik waarom hij lacht. Ik roep nog net niet “Lieber Gott” bij het bekijken van de stickers met de royale bedragen: € 6.99, € 7,95, € 12,95: Twaalf vijf en negentig!
Spröde Lippen? Leeres Portemonaie, zul je bedoelen.

Nou ja, het is vakantie. Als we op iedere cent gaan letten.

Ik druk de gedachte aan de stick van €2,95 in de zak van mijn dochters jas weg en loop met mijn nieuwe aankoop de winkel uit. “En?”, vraagt mijn dochter die lekker in het zonnetje zit, “hadden ze wat?” Ja hoor, antwoord ik brommend terwijl ik mijn lippen rijkelijk insmeer.

Aan het eind van de middag kom ik beneden bij de lift mijn vrouw tegen. Ik begroet haar met een kus. Ik hoop dat ze zegt: “Wat heb je heerlijk zachte lippen” Maar, nee.
“Zie je wel”, denk ik, “duur is niet per se beter”