Meegmaakt: lawine

De zon schijnt, de poeder lonkt. Het is wederom een heerlijke dag in de Franse Alpen. Samen met mijn vriendin Sandra loop ik op mijn toerski’s omhoog door 40 cm verse sneeuw. Alles lijkt perfect…

Verse sneeuw
Zoals we dit jaar gewend zijn sporen we, in diepe en vederlichte poedersneeuw, omhoog. We praten voluit: Welke lijn we willen skiën, hoeveel sneeuw waar is gevallen en waar we morgen weer naar toe willen. Allemaal onderwerpen die de revue passeren. Kletsend trekken we ons spoor naar boven.

Keuze
De keuze valt op het couloir dat hier in de volksmond het noord-couloir heet. Een steile lijn, die enkele smalle passages kent. We verheugen ons er nu al op. Allebei hebben we zin om een moeilijke afdaling in deze perfecte sneeuw te maken. We beginnen aan de traverse die ons in het couloir moet brengen.

Verandering
Vlak onder het couloir roep ik tegen Sandra dat de sneeuw ‘anders’ is. Maar ik besluit toch even iets hoger te gaan kijken. ‘Even checken’ hoe de sneeuw in het couloir is. Ik zet en paar stappen en opeens…

Schrik
De sneeuwlaag breekt onder mij weg. Een grote barst scheurt in de sneeuw. Ik roep “Avalanche”! Als ik omhoog kijk zie ik de sneeuw boven mij in stukken breken. Mijn gedachten gaan snel. Zorg ervoor dat je mond vrijblijft galmt het door mijn hoofd. Om even later te denken: “is dit het dan”.

Machteloos
Volledig machteloos word ik door de lawine meegetrokken. Mijn benen worden alle kanten op gesleurd. Gelukkig blijft mijn bovenlichaam boven de bewegende sneeuwmassa uitsteken. Vrij snel, alhoewel het een eeuwigheid lijkt, stopt de lawine. Ik roep direct naar Sandra, die mij met arendsogen in de gaten houdt, dat alles goed is.

Met de schrik vrij
Sandra schiet me snel te hulp. Ze bevrijdt direct mijn benen die in de harde sneeuw goed vast zitten. Snel maakt ze een fotootje van mij, in mijn benarde situatie. De spanning ontlaadt zich, we giechelen ervan. Als ik omhoog kijk zie ik dat de lawine een kleine tien meter breed is, en mij zo’n 30 meter heeft meegesleurd.

Poeder
We proberen in een andere veiligere helling nog wat door te klimmen, om toch wat te kunnen skiën. Maar we merken allebei dat we niet zo heel veel zin hebben om door te toeren. De keuze is snel gemaakt, we skiën terug naar het dal. Door heerlijke poeder in veilige hellingen suizen we naar beneden. Echter, het voelt anders dan gebruikelijk.

's Avonds
Eenmaal thuis analyseren we het hele gebeuren. We beredeneren waarom de lawine getriggerd kon worden. Welke fouten we gemaakt hebben, en waarom de alarmbellen in ons hoofd zo angstvallig stil bleven.
We zijn ons allebei bewust dat het makkelijk heel anders had kunnen aflopen.

Ervaring
Ondanks onze gezamenlijke ervaring en kennis hebben Sandra en ik onszelf toch in de val laten lopen. De woorden van de Zwitserse lawinekundige Andre Roch spoken door mijn hoofd “Experte, pass auf! Die lawine weiss nicht, dass du Experte bist…”