De Belg, winterweer en ... het verkeer

Het is koud in België, tenminste naar Belgische normen. Ik heb de indruk dat dit bij de meeste landgenoten een kortsluiting geeft wat betreft het gedrag op de baan. Wat is dat met de Belg, winterweer en het verkeer?

Winter in het land

Het was vanochtend een echte koude ochtend in België. Wel zo een koude lucht waar ik persoonlijk van hou want geen regen, maar wel een nevel die het landschap wat mysterieus maakt. Het mag zelfs nog een stuk frisser van mij. Zo’n ochtend waarbij je in de Alpen in het dal in het grijze weer zit terwijl boven op de berg de zon volop schijnt. Maar kom, we zijn (nog) niet in de Alpen en de lokale brug over het kanaal gaat mij helaas niet boven deze nevel brengen. Het wordt een grijze dag. Op het weerbericht waarschuwde men voor ijs- en rijmplekken. Straks moet de dochter met de fiets naar school, ik ga even voelen buiten maar de ondergrond lijkt niet te glad. De wagen is wel serieus aangevroren. Terug naar binnen voor een lekkere tas koffie. Het blijft lang donker deze dagen. De koffie smaakt, de mist wordt dichter, het straatbeeld ontwaakt.

Wees voorzichtig

De dochter rijdt door naar school: “Wees voorzichtig schat, het kan glad zijn. Laat weten wanneer je er bent.” Ook ik moet gaan doorrijden. Eerste werk: de wagen netjes ijsvrij maken. Van thuis uit kreeg ik altijd de raad om dit te doen, veiligheid boven alles. Ook op wintersport sta ik steeds een kwartier voor vertrek beneden om de auto netjes rijklaar te maken. Het hoort bijna bij de vakantie en ik ben goed uitgerust met zachte borstel en al het materiaal om de wagen sneeuw- en ijsvrij te maken. Blij dat eindelijk de winterbanden die ik 30 oktober heb opgelegd renderen. 9 kilometer heb ik te rijden. Een avontuur begint: de Belg, het verkeer en … winterweer.

Meteen bij het doorrijden valt op hoe dicht de mist is in dit landelijke gebied. Van rechts komt een schim opgedoken. Een fietser met een licht dat amper schijnt. Hij heeft voorrang en ik heb hem gezien, niks gebeurd. Het is van de jaarlijkse autocontrole geleden dat ik mijn mistlichten gebruikt heb maar nu zie ik de noodzaak ervan in bij het opdraaien van de hoofdbaan. 30 meter verder lijkt iets te rijden, blijkt een auto te zijn, deze bestuurder had duidelijk niet het juiste knopje gevonden. Opeens komt er van links een wagen enthousiast en zelfverzekerd de baan opgedraaid. Verstrooid? Gehaast? Noodgeval? Nee hoor, de ramen nog dik aangevroren op een klein stukje na, pierend door dat kleine stukje en dus geen enkel idee over wat er zich rond hem afspeelt. Ik hoop dat de fietser van daarstraks deze bestuurder zijn pad niet kruist. Aangekomen op de autostrade blijkt de nevel plaatselijk te zijn geweest en wat blijkt … de mistlichten die onbraken in de mist, zijn nu talrijk aanwezig. In de file word ik verblind door de (onnodige) sfeerverlichting van de auto’s voor mij. “Wees voorzichtig”, dat had ik tegen mijn dochter gezegd, maar ik had het beter laten weerklinken uit een luidspreker op de wagen. De Belg en winterweer … het is een drama in het verkeer, en dan heeft het (voorlopig?) nog niet gesneewd.

Uitkijken naar de wintersport

En dan kijk ik altijd enorm uit naar de dag dat het bij ons lekker gesneeuwd heeft, liefst in het weekend. Het is misschien een afwijking maar ik ben verzot op het krakende geluid van de winterbanden op de verse sneeuwlaag. Rustig en gecontroleerd de bochten nemen, fier op de wagen zijn dat hij zonder enige afwijking mooi mijn uitgestippeld spoor volgt, ook in de maneuvres. Bewust van het feit dat die auto reageert naargelang mijn gedrag. En dan op wintersport. Heerlijk om daar rond te rijden. Ik heb ook een aangeboren afwijking: naast foto’s van mijn eten, maar ik ook foto’s van mijn wagen op wintersport. Zalig gewoon. Wie is nog fan van winters rijden? Of net niet? Foto van een winterse wagen? Ik lees het graag.