Op nostalgiejacht in Beieren (deel I) - Kampenwand en Hochfelln

Op een winterse februariochtend trek ik er in alle vroegte op uit. Zoals altijd begint mijn skidag met een busrit naar het station van Innsbruck, maar in plaats van een bezoekje aan een van de skigebieden in Tirol pak ik het ditmaal anders aan. Met de trein volg ik de Inn stroomafwaarts en verlaat ik de Alpen en om half negen sta ik bij de eindhalte van de Chiemgaubahn. Het boemeltreintje heeft me naar het station Aschau im Chiemgau gebracht. Vanaf hier is het nog zo’n 20 minuten lopen naar het dalstation van het skigebied Kampenwand. Ik ben op nostalgiejacht in Beieren.

Kampenwand

Bij het dalstation van de gondel tref ik collega Rick. Samen met hem ga ik de komende dagen op pad in de Beierse Alpen om enkele cultskigebiedjes te bezoeken. Meteen op de eerste dag hebben we onze eerste prooi te pakken. Hoog boven de Chiemsee ligt het skigebied Kampenwand. Veel authentieker ga je het niet aantreffen. Het skigebied beschikt over een handvol pistes, inclusief een leuke dalafdaling tot op een niet zo sneeuwzekere hoogte van 620 meter. De gondel vanuit het dal legt de lat al meteen erg hoog. De kleurrijke cabinebaan van liftfabrikant Hasenclever is maar liefst 66 jaar oud. Hier wordt de deur van de cabine handmatig door het liftpersoneel nog geopend en gesloten. Het is een rasechte oldtimer met een spectaculair lifttracé.

Eenmaal boven aangekomen verkennen we het cultskigebied. Curieuze verbindingen, schaduwrijke noordhellingen, markante rotswanden en verrassend goede pisteomstandigheden treffen we aan. Het weidse uitzicht op het vlakke alpenvoorland imponeert. De donkerblauwe Chiemsee, het grootste meer van Beieren, springt in het oog. Over de blauwe 2, een mooi brede piste, bereiken we de jongste skilift van het skigebied. Het is de ‘slechts’ 45-jaar oude tweepersoons stoeltjeslift Kaltwasser.

Geen geëgaliseerde autobanen

Hoewel we een aantal mooie glooiende pistes aantreffen is het geen skigebied voor de echte beginner. Ook de kilometervreter op brede geëgaliseerde autobanen zal zich hier niet thuis voelen. Nee, Kampenwand is er echt voor de genotskiër en de nostalgiefans. De pistes volgen de natuurlijke hellingen, dus een paar oneffenheden zul je altijd aantreffen. De atypische en ietwat onhandige opzet van dit skigebied geeft extra charme. Kritiekpuntjes die in een normaal en modern skigebied al snel zullen storen kun je hier vergeven. Het hoort erbij.

Misschien wel dé highlight van het skigebied is de éénpersoonsstoeltjeslift Roßleiten uit het jaar 1960. Nadat de lift aanvankelijk nog stilstond door ijs aan de kabel, zagen we rond half elf de eerste wintersporters naar boven schommelen. Voor Rick was het een primeur en ging er een wens in vervulling. We schommelen kalmpjes naar boven en genieten van de rust. Bij de lome éénpersoonsstoeltjeslift zijn de pistes met name op de starthelling steil en niet geprepareerd. Ik krijg echt het gevoel alsof we terug in de tijd zijn gegaan en hier echt kunnen proeven aan de skisport van weleer. We zijn onderweg in een openluchtmuseum.

Daarnaast heb je nog de pittige Steinling sleeplift. Met name de laatste helling van deze sleeplift met korte beugels is vrij spectaculair. Langs het sleepliftspoor staan vangnetten om je op te vangen bij een val, zodat je niet over het hele lifttracé weer naar beneden glijdt. De bijbehorende pistes en het terrein zijn echter een stuk glooiender en niet zo uitdagend als de sleeplift zelf. Bij genoeg sneeuw is het off-pisteterrein bovendien een grote speeltuin.

Eettentjes

Ondanks de beperkte grootte van het gebied beschikt het over vier restaurantjes. Vlakbij het bergstation van de gondel ligt de Sonnenalm. Midden in het gebied vind je de Gori-Alm, een knusse alm waar je heerlijke Beierse kost kunt eten. Onderaan de Steinling sleeplift ligt de Liftstüberl, een rustieke hut met traditionele gerechten, en eenmaal boven aangekomen met de steile sleper tref je de Steinlingalm aan.

Doordat de Kampenwand aan de uiterste Alpenrand ligt heb je hier niet alleen een mooi uitzicht, maar kan er bij een Nordstau ook enorm veel sneeuw vallen. Het skigebied staat dan vooraan in de rij bij het uitdelen van de sneeuwval. Kampenwand beschikt niet over sneeuwkanonnen en is daarom een echt natuursneeuwpareltje. Blijft de sneeuwval echter uit, dan kan het zijn dat het skigebied langdurig gesloten blijft. Het is dus een kwestie van geduldig afwachten en op het juiste moment toeslaan. Een echte nostalgiejacht. Wees echter niet té geduldig als je het gebied in deze antieke staat wilt aantreffen. Er zijn inmiddels (vergevorderde) plannen voor de vervanging van de kleurrijke gondel vanuit het dal.

Hochfelln

Nog op dezelfde dag rijden we door naar een volgende parel. Op een klein half uur rijden ligt onze tweede bestemming: Hochfelln. Ook hier start het skigebied direct aan de Alpenrand. Vanuit het dorpje Bergen loopt een pendelbaan uit de jaren 70 in twee secties naar de top van de Hochfelln op 1674 meter hoogte. Bij het middelstation en de Bründling Alm tref je nog twee sleepliften aan. Hartje winter ligt de kom rondom de Bründling Alm volledig in de schaduw. Tijdens ons bezoek zijn de sleepliften gesloten, waardoor we enkel de pendelbaan tot onze beschikking hebben. Op het eerste gezicht lijkt het een mager aanbod, maar al snel komen we erachter dat de steile noordoosthellingen onder de pendelbaan meer te bieden hebben dan verwacht.

Nog mooier panorama

Eenmaal boven aangekomen schijnt de februarizon weer volop in ons gezicht en worden we getrakteerd op een waanzinnig uitzicht. Op nog geen vijf kilometer van de top is het landschap zo plat als een pannenkoek. Het panorama op de Chiemsee is hier zelfs nóg iets beter dan vanaf de Kampenwand. Maar ook na 180 graden draaien blijft het panorama fascinerend. We hebben vanaf de top een uitstekend uitzicht op de Alpenhoofdkam met onder andere de Großvenediger (3657m) en diverse andere drieduizenders direct voor ons.

De starthelling van de zwarte 1 is het paradepaardje. Terwijl de rest van het gebied compleet in de schaduw ligt, genieten we hier nog even van de laatste zonnestralen. Vroeger stond er speciaal voor deze zonnige helling een sleeplift, maar deze is al bijna 20 jaar verleden tijd. Helaas is het verdwijnen van zulke skiliftjes aan de orde van de dag in deze nostalgiegebiedjes, wat voor een deel ook te wijten is aan het feit dat er in de hoogtijdagen van deze skigebiedjes misschien wel té veel liften zijn gebouwd, die nu allemaal niet meer rendabel zijn. Desondanks is het volgens ons een groot gemis voor het skigebied tijdens zulke frisse februaridagen.

Schitterende skiroute

We duiken de steile noordhelling in. Er is hier slechts één pistemogelijkheid. Na een mooie afdaling ski je via een zigzagpad weer terug naar de kom bij de Bründling Alm. We zien dat de pendelbaan weer bijna vertrekt en maken tempo zodat we weer snel naar boven kunnen. Onze tweede afdaling gaat over de uitdagende skiroute die vanaf de top loopt. In een rap tempo wedelen we door de diepe sneeuw naar beneden. Onze bovenbenen worden goed warm. Wat een schitterende skiroute! Bij een vers pak sneeuw is dit echt een verstopt poederparadijsje zonder al te veel poederstress.

Vroeger liep er vanaf de Bründling Alm een dalafdaling, maar ook deze is van de pistekaart verdwenen. De eerste helling ziet er veelbelovend uit (rood), maar mondt uiteindelijk in een kilometers lang pad uit tot het dalstation (blauw).

Ik stel me voor hoe het zou zijn als het eerste deel van de dalafdaling met een rustieke stoeltjeslift zou worden ontsloten, ook al realiseer ik me dat dit helaas nooit zal gebeuren. We nemen de pendelbaan terug naar beneden en tijdens de rit naar onze accommodatie blikken we nog eens terug op deze onconventionele skidag. We kunnen niet anders dan concluderen dat de start van onze nostalgietrip succesvol was.

Binnenkort volgt deel II met nog meer Beierse nostalgieparels